Το τι κακοκαιρία έχουμε δει εδώ στην ξενιτιά δε λέγεται. Έχουμε φάει τόσο χιόνι που νιώθω σα μυρμήγκι σε κασέλα με κουραμπιέδες (όπου η άχνη συμβολίζει το χιόνι- μάλλον ατυχής η παρομοίωση, αλλά από το κρύο έχει παγώσει και ο εγκέφαλος μου). Με τόσο κρύο ακόμα και η διάθεση για σεξ μειώνεται (καθώς αποφεύγεις να αφαιρέσεις τα δέκα στρώματα ρούχα, για να μην αναφερθώ στην απαραίτητη σωβρακοφανέλα). Και η σχέση μου με τον Ιρλανδό περνάει περίοδο ψύχους. Βασικά, όπως γνωρίζετε, μόνο το σεξ δε φτάνει να ενώσει δυο καρδιές όταν υπάρχουν διαφορές πιο βαθιές, οπότε με τον Ιρλανδό καθώς δεν έχουμε να πούμε και τίποτε, ή θα τρώμε, ή θα μοιρολογεί το ipad του (ναι ακόμα το θρηνεί) ή θα λέμε για το κρύο.
Στο γραφείο είχαμε λίγες μέρες ηρεμίας οι οποίες όμως τελίωσαν. Συγκεκριμένα η στρίγκλα ήταν στο νοσοκομείο (έκανε εγχείρηση hip replacement-πως λέγεται αυτό στα ελληνικά, αντικατάσταση γοφού?). Πήγαμε μάλιστα τις προάλλες και την επισκεφτήκαμε στο νοσοκομείο. Της πήγαμε λουλούδια και σοκολατάκια. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο της, νόμισα στην αρχή ότι είχαμε μπει σε λάθος δωμάτιο. Χωρίς τους δέκα τόνους μακιγιάζ ήταν αγνώριστη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν αυτή, αλλά όταν άρχισε να παραπονιέται ότι τα σοκολατάκια που της πήγαμε δεν ήταν οργανικά και είχαν συντηρητικά, άρχισε να ρωτάει για τη δουλειά και να λέει ότι ανυπομονεί να γυρίσει να μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, οπότε βεβαιώθηκα ότι ήταν αυτή. Σήμερα γύρισε στο γραφείο με ένα μπαστούνι (όταν της πρότεινα να φοράει μπαστούνι με διαμαντάκια, σαν τους pimp στις ταινίες και να φορέσει μεγάλο άσπρο γούνινο καπέλο, με κοίταξε με φονικό βλέμα- δυστυχώς she is back!)...Έφερε μάλιστα για τις επόμενες εβδομάδες και έναν personal assistant (τον οποίον τον πληρώνει από την τσέπη της όπως μας εξήγησε) και τον οποίον θα τον βασανίσει οικτρά αν κρίνουμε από την πρώτη μέρα, που τον έβαζε να της φέρνει καφέδες, παυσίπονα, μαξιλάρια, ψώνια και ποιος ξέρει και τι άλλο (ίσως της αλλάζει και τις πάνες). Ο ασσίσταντ (Άντυ τον λένε) είναι γλυκούλης και πολύ πρόθυμος (συνεχώς χαμογελάει, του λέει η άλλη, τσακίσου φέρε μου ένα κουλούρι γιατί έχω υπογλυκαιμία, και αυτός τρέχει μέσα στο χαμόγελο). Δε ξέρω για πόσο ακόμα θα χαμογελάει-αλλά ας όψεται η οικονομική η κρίση, τι να σου κάνει ο άνθρωπος.
Το Σαββατοκύριακο ξαναρχίζω το θεάρεστο έργο μου διδάσκοντας ελληνικά στους ομογενείς της εκκλησίας. Θα έχω άλλη τάξη φέτος (δε μου είπαν πολλές λεπτομέρειες). Μα πόσες θυσίες κάνω πια για την πατρίδα? Πάω τώρα να βάλω φωτιά σε κανένα έπιπλο να ζεσταθώ.
