getting to know you

Ακόμα έχω πράγματα στις κούτες. Κάθε πρωί ξυπνάω και ψάχνω, σε ποια κούτα είναι η καφέ ζώνη, που είναι το ροζ στρινγκάκι, που είναι ο δονητής με τις βούλες, που είναι η κατσαρόλα για τα μακαρόνια, όλο ψάχνω. Αλλά πότε να προλάβω να ξεπακετάρω που τρέχω και στη δουλειά. Δεν έχω δει πολλά πράγματα ακόμη από την καινούργια πόλη, μια δυο γειτονιές, λίγα μαγαζιά, αυτά. Όμως επειδή η Ελλάδα κυλάει στο αίμα μου, οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες, και όπου και να πάω, η Ελλάδα μου τον χώνει, εντόπισα ήδη μια ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και πήγα να τσεκάρω τι γίνεται με την τοπική ομογένεια και να συσφίξω (εχμ) σχέσεις. Πήγα την προηγούμενη Κυριακή, αλλά άργησα να ξυπνήσω, άργησα να τη βρω την εκκλησία (που την είχαν κρύψει πίσω από δέντρα και λιβάδια) και έφτασα στο τέλος της παράστασης,,, εεε.... λειτουργίας ήθελα να πω. Μετά από τη λειτουργία ανέβηκαν στον επάνω όροφο (ναι είναι διόροφη η εκκλησία) για καφέ. Επειδή είμαι άτομο πολύ σεμνό και ντροπαλό, δεν μου ήταν εύκολο να κάτσω σε ένα τραπέζι με ανυποψίαστο κόσμο και να αρχίσω τις συστάσεις. Οπότε καθόμουν σε μια γωνία με ένα φλιτζάνι καφέ και έτρωγα κουλουράκια (brought by the Charitos Family) και έψαχβα στο πλήθος για ένα ζεστό χαμόγελο (by the way, καθόλου χοτ οι ομογενείς τη συγκεκριμένη μέρα, και να το τονίσουμε αυτό). Εγώ περίμενα να δω τίποτις μπρουτάλ με τριχωτά στέρνα και νυχάκι, αλλά εκεί ήταν μαζεμένοι κάτι τύποι σα σκανδιναβοί περιπατητές. Αλλά φυσικά μέσα στο πλήθος τον εντόπισα τον πιο μπρουτάλ κύριο εκεί μέσα ο οποίος όταν ήρθε να πάρει και άλλα κουλουράκια κάναμε και τις συστάσεις. Δε φορούσε βέρα, και είναι και ο ταμίας της εκκλησίας αν κατάλαβα καλά (ή τέλος πάντων τους κρατάει τα βιβλία-δε κατάλαβα και καλά τι έλεγε γιατί είχε πάρει το τελευταίο κουλουράκι από το δίσκο και με στεναχώρησε που δε μου το προσέφερε αλλά αντ'αυτού το έφαγε με μια χαψιά). Ανταλλάξαμε και τηλέφωνα.

Υ.Γ. Ο Ιρλανδός έρχεται σε μια εβδομάδα για τέσσερις μέρες να με επισκεφτεί (γιατί η long η distance η relationship θέλει θυσίες).