Handwritten

Για το autographcollectors.blogspot.com

Teacher

Την Κυριακή έκανα το πρώτο μάθημα ελληνικών στα λατρεμένα ελληνοαμερικανόπουλα του Sunday Greek School. Όσο και αν επέμενα τα χρυσά μου να με φωνάζουν δεσποινίς γατούλα, εκείνα με έλεγαν κύριε Γιάννη. Τέλος πάντων, δεν έδωσα σημασία. Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν είναι όλα τα παιδάκια της ίδιας ηλικίας, άλλα είναι με την πιπίλα στο στόμα, άλλα γύρω στα 10-12 και ένα παιδάκι πρέπει να είναι τουλάχιστον 16 αν κρίνω από το μουστάκι του.
Κάναμε το τέταρτο μάθημα από το βιβλίο (ναι όντως όλο το χειμώνα είχανε καλύψει τα τρία πρώτα μαθήματα που είναι δυο σελίδες το καθένα, οπότε προχωρούμε με απίστευτα γοργούς ρυθμούς). Ζήτησα από ένα παιδάκι να διαβάσει. Το παιδάκι το λένε Στηβ αλλά και Σταύρο (δεν έχω καταλάβει ακριβώς πως γίνεται η μετάφραση αφού το Στηβ θα έπρεπε να τον λένε Στέφανο, φαίνεται το πάνε ηχητικά γιατί και μια άλλη κοπελίτσα τη λένε Μέλανι-Μελπομένη, εξίσου άσχετο). Ο μικρός Στηβ-Σταύρος έκανε περίπου μισή ώρα την πρόταση βγάζοντας κραυγές αααα... ππππππ.... οοοοο... κλπ. Αφού διαπίστωσα ότι δε θα τελιώναμε ποτέ έτσι, πήρα πρωτοβουλία και τον διέκοψα, λέγοντας ότι θα συνέχιζα εγώ την ανάγνωση. Το διάβασα το κείμενο όσο πιο αργά μπορούσα και μετά είπα, ποιο παιδάκι θα μας πει τι λέει το κείμενο αυτό, και ξαφνικά είδα στα μάτια τους το απόλυτο κενό. Βέβαια φταίει και το κείμενο με την ηλίθια την Καιτούλα που μιλάει στον παπά και τον ρωτάει που είναι τα λουλούδια, τι ρωτάς μωρή τον ιερέα, ανθοπώλης είναι? Αυτή δε η Καιτούλα στα πρώτα τέσσερα μαθήματα όλο πάει και ρωτάει επαγγελματίες ανθρώπους άσχετα πράγματα, στο πρώτο μάθημα πάει στο φούρναρη και τον ρωτάει που είναι η μάνα της (φαίνεται έχει πάρει πρέφα ότι παίζει φάση μάνας με φούρναρη) και ο φούρναρης της λέει ότι η μάνα της είναι στο πάρκο (εκεί πάρθηκαν φαίνεται). Στο δεύτερο μάθημα η Καιτούλα πάει στον αστυνομικό και τον ρωτάει τι ώρα είναι. Στο τρίτο μάθημα η λυσάρα πάει στο βοσκό να του την πέσει και στο μάθημα που κάναμε εμείς, όπως προείπα, πάει στον ιερέα. Δηλαδή πως δεν έχει μαζευτεί ακόμα το χωριό να τη δέσει τη Καιτούλα και να τη μπουντρουμιάσει, να ησυχάσουνε, απορώ! Το κακό όμως είναι ότι η συνομιλία Καιτούλας ιερέα θα μας απασχολεί για πολύ καιρό, γιατί σύμφωνα με τις σημειώσεις του προηγούμενου δάσκαλου (που ήταν φοιτητής μηχανολόγος και αποφοίτησε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και στο Greek School και στη Καιτούλα) το κάθε κεφάλαιο το κάνουμε για 2 μήνες. Δηλαδή το διαβάζουμε ξανά και ξανά, και μετά πιάνουμε μια μια τις λέξεις και μετά κάνουμε άλλες ασκήσεις από το βοηθητικό φυλλάδιο. Στις σημειώσεις ο μηχανολόγος λέει στο τέλος κάθε μαθήματος λέμε ένα τραγούδι για να κάνουμε κέφι, και προτείνει το "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ" και το "φεγγαράκι μου λαμπρό". Εμένα τα παιδάκια δε μου φαίνονται να μπορούν να πουν τους στίχους και να τους θυμούνται κιόλας. Πάντως εγώ λέω να το αλλάξω το ρεπερτόριο και να τους μάθω κανένα της άλλης της Καιτούλας, της Γαρμπή. Αλλά δε θα ήθελα να μπουκάρει ο παπάς ή ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας και να με βρει πάνω στο τραπέζι να χορεύω "πέστο με ένα φιλί" και από κάτω τα παιδάκια να χτυπάνε παλαμάκια και να μου πετάνε γαρύφαλα.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ continues

Ο Πρόβατος έπεσε ένα ακόμα σκαλοπάτι πιο χαμηλά ο δόλιος και στη δίκη του αιώνα που όπως πολύ σωστά επισήμανε ο ethanoulis εκδικάζεται στο Πρωκτοδικείο Αθηνών, φώναξε για μάρτυρα υπεράσπισης το καβλοράπανο-σκαμπό Τανίλα.
Το να φωνάξεις τη Τανίλα ως μάρτυρα για το χαρακτήρα σου, είναι σα να διοργανώνεις συνέδριο για το Πλάτωνα και τις επιρροές του στην Αναγέννηση και φωνάζεις κεντρικό ομιλητή το Μάρκο Σεφερλή.
Όλο το ακροατήριο στο δικαστήριο είχε βάλει τα γέλια με την εμφάνιση της. Η Τανίλα κάθε τόσο γύρναγε στον Πρόβατο και του έλεγε "να πω και άλλα?" και εκείνος απαντούσε "ναι ναι πες" (και τον σιγοντάρανε και ο Pavloukos και ο blueprintsoulis που είναι οι back-up bitches του Πρόβατου) και εκείνη με δάκρυα στα μάτια τον εκλιπαρούσε "ναι αλλά μετά και εσύ θα κρατήσεις τη συμφωνία μας και θα με βιάσεις, έχει να με ακουμπήσει άντρας από τότε που είχε πάει η Βίσση στη Γιουροβίζιον.... τη πρώτη φορά, με το Ωτοστοπ". Όταν τελίωσε την κατάθεση της που ήταν μέσα στις ψευτιές και στη λασπολογία, χύμηξε πάνω στον Πρόβατο ο οποίος την κλώτσησε και της είπε "άλλαξα γνώμη, δε γουστάρω να κάνουμε κατάσταση". Εκείνη ούρλιαζε, χτυπιότανε, μάτωσε η καρδιά μου, της έδωσα πέντε ευρώ γιατί τη λυπήθηκα. Ένας άλλος περαστικός της έδωσε ιμόντιουμ για τη διάροια (γιατί ως μέρος της κατάθεσης της, μας είπε πάλι για τα εντερικά της προβλήματα), μια άλλη κυρία της είπε να πάει για εξορκισμό.
Στεναχωρήθηκα πολύ με τη κατάντια και της Τανίλας και του Πρόβατου, ποιος θα περίμενε ότι θα έπεφταν τόσο χαμηλά οι παθέτικ λουζαρς, θλίβομαι....

Disappointment

Αίσχος και ντροπή! Ο καφές με τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας αποδείχθηκε λάθος κίνηση. Πήγαμε σε ένα Dunkin Donuts, σε ένα κακομοιριασμένο συνοικιακό αγοραστικό, και ο πρόεδρος μου εξήγησε τα καθήκοντα μου ως διδκατικό προσωπικό του Greek School, βασικά δηλαδή θέλει να κάνω ελληνικά στα μικρά και αθώα ελληνοαμερικανάκια και να τους διαβάζω από ένα βιβλίο που πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω, και το οποίο περιέχει ιστορίες γραμμένες σε απλά (αλλά συχνά και λάθος) ελληνικά και είναι όλα χριστιανικού περιεχνομένου. Καθώς το ξεφύλιζα, πήρε το μάτι μου κάτι για τη μικρή Καιτούλα (όχι δεν είναι η Γαρμπή, το τσέκαρα) η οποία έχει κοτσίδες και προσεύχεται στο Χριστούλη.

Αφού καλύψαμε τα περί διδασκαλίας, ο πρόεδρος στη ψύχρα μου είπε ότι αν θέλω μπορούμε να πάμε σε μοτέλ ή στο σπίτι μου, μου είπε "ξέρω τι γουστάρεις, αλλά εγώ είμαι παντρεμένος και πρέπει να προσέχουμε, και φυσικά να κρατάς το στόμα σου κλειστό"-ανατρίχιασα, ούτε με τον Τόνυ Σοπράνο να μιλούσα, πάλι καλά που δεν εμφανίστηκε και κανένας μπράβος εκείνη τη στιγμή για να δώσει έμφαση... Φυσικά εγώ του είπα ότι είμαι πολύ εχέμυθο άτομο (το ότι τα γράφω στο μπλογκ δε πιστεύω να μετράει?) αλλά τα είχα πάρει άσχημα στο κρανίο που υπέθεσε ότι είμαι από αυτούς που πάνε στο κρεβάτι από τη πρώτη φορά, επίσης που μου είπε ότι ξέρει τι γουστάρω-τι αγροίκος! Αλλά επειδή είμαι άνθρωπος υπάκουος και βολικός, δέχτηκα να πάμε σπίτι μου και να το κάνουμε. Και αφού το κάναμε (του βάζω οκτώ με τη σύστημα βαθμολογίας Γιουροβίζιον) μου είπε "άντε ψήσε μου κανένα καφέ". Όταν λές, ψήσε μου??? Ελληνικό δεν έχεις, μου λέει με απορία λες και του είπα ότι στο σαλόνι είναι η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Είπαμε ότι η φλόγα της πατρίδας είναι άσβηστη μέσα μας, αλλά όχι και να πίνουμε ελληνικό καφέ, εδώ δεν τον έπινα όταν ήμουνα στη λατρεμένη πατρίδα, θα το πίνω εδώ στην ξενιτιά που δε ξέρω και που μπορεί κανείς να τον αγοράσει. Πάλι καλά που δε μου είπε να του βάλω και κανένα κομάτι μπακλαβά. Του έφτιαξα καφέ γαλλικό και έκανε ώρες να τον πιεί, ρουφούσε δυνατά και κοιτούσε ένα ένα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη και ρωτούσε "αυτό τι είναι? το άλλο τι λέει?" και εγώ με τα χίλια ζόρια κρατιόμουνα να μη χάσω το ήθος και την ευγένεια που με διακρίνει για να μη τον πετάξω έξω με τις κλωτσιές. Δε ξέρω γιατί με εκνεύριζε τόσο. Κάθε φορά που έλεγε αυτές τις ελληνοαμερικανικές φράσεις (πχ. κάρο αντί για αυτοκίνητο, τα μόλια αντί για εμπορικά κέντρα) μου ερχότανε να του χύσω την καφετιέρα με το καφέ στο κεφάλι! Αλλά κρατήθηκα, ακόμα και όταν αυτός καθόταν με τα σώβρακα και ρουφούσε τον ατελίωτο καφέ, και μου είπε "δεν έχεις κανένα ελληνικό λαϊκό να ακούσουμε?" Εγώ με ευγένεια και το χαμόγελο στα χείλη του είπα ότι έπρεπε να πάω στην βιβλιοθήκη να πάρω κάτι βιβλία και έπρεπε να φύγει. Όταν ξεκουμπίστηκε, έβαλα όλα τα σεντόνια και τα μαξιλάρια στους 95 βαθμούς με χλωρίνη, έβαλα το φλιτζάνι στο καυτό νερό να απολυμανθεί, σκούπισα και ψέκασα.

Και τώρα την Κυριακή έχω να κάνω και τη δασκάλα! Μα πόσες θυσίες κάνω πια για αυτήν την πατρίδα? Το κράτος γιατί αδιαφορεί και δεν αναγνωρίζει τις θυσίες μου?

First Lady

Λοιπόν πρέπει να συμβουλευτώ τον προσωπικό μου σύμβουλο billzoukouli γιατί κάτι μου λέει ότι θα κάνω σχέση με άτομο σε θέση εξουσίας. Και συγκεκριμένα, με τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας. Βέβαια δε παίρνω και όρκο, αλλά σήμερα που βγήκαμε για καφέ αυτό το συμπέρασμα έβγαλα.
Συγκεκριμένα ο πρόεδρος ήταν πολύ φιλικός και όπως το είχα ψιλιαστεί, ήθελε να μου προτείνει να διδάσκω ελληνικά στο Sunday School της εκκλησίας (και δέχτηκα, γιατί είναι καθήκον μου να μορφώσω τα ελληνοαμερικανάκια!). Και ενώ ο καφές είχε εξελιχθεί σε μια φιλική και ευχάριστη κουβέντα, όταν ετοιμαστήκαμε να φύγουμε, σηκώθηκα και έσκυψα να μαζέψω μια χαρτοπετσέτα και ο πρόεδρος με τσίμπησε στον ποπό! Πετάχτηκα επάνω, αλλά αυτός συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτε να λέει για την ακρίβεια του πετρελαίου χαμογελώντας! Εγώ αυτό το ερμήνευσα ότι με θέλει κολασμένα, αλλά δε κλείσαμε ραντεβού να ξαναβρεθούμε, μου είπε όμως ότι θα τα πούμε σύντομα!
Αχ μπορεί να γίνω και η ερωμένη του προέδρου, καλά λένε λοιπόν ότι η εξουσία είναι αφροδισιακό. Δεν τα είχα ποτέ με άνθρωπο του κατεστημένου και με εξουσίες (αν εξαιρέσουμε τον Πρόβατο ο οποίος όταν τα είχαμε ήταν πρόεδρος της Διεθνούς Κοινότητας Μακρυτσούτσουνων, αλλά όταν πήγαινα στις συνελεύσεις που είχανε τα ελληνικά μέλη, κατεβάζανε τα βρακιά τους και βάζανε ένα τραγούδι του Πάριου, το "ποιος να συγκριθεί μαζί σου", δε κάνανε και τίποτε άλλο και βαριόμουνα;)

Αρχίζω να διδάσκω ελληνικά τον Ιούνιο (αχ θα είμαι η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά!)....
Στη δουλειά η στρίγγλα συνεχίζει να ξεσαλώνει και να είναι η στρίγγλα που όλοι μισήσαμε. Άντε να μη βάλω τον μπόιφρεντ μου, τον πρόεδρο, και τη κάνει με τα κρεμυδάκια!

Need vacation NOW

Λοιπόν σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε μοναστήρι....Από που να αρχίσω? Το Σάββατο η στρίγγλα απαίτησε να πάμε όλοι στη δουλειά, για ένα πρότζεκτ που είχε επείγουσα προθεσμία. Μαζευτήκαμε λοιπόν όλοι από τη μαύρη νύχτα, και δουλεύαμε σα τα σκυλιά, αλλά η στρίγγλα είχε πάρα πολλά νεύρα που μόνο που δεν έβγαλε κανένα μαστίγιο να μας πλακώσει στο ξύλο. Όταν το μεσημέρι η τρελοκοτσιδού είπε ότι πάει να φέρει σάντουιτς να φάμε, η στρίγγλα τη ξέχεσε ότι όλο στο διάλειμα έχει το μυαλό της και όλο χαζεύει όλη η ομάδα. Μετά της είπε να της φέρει και εκείνης δύο σάντουιτς με μπέικον, αυγά, κοτόπουλο κλπ (αν θυμάστε, έκανε μια δίαιτα και έπαιρνε και χάπια αλλά μάλλον δε τη συνεχίζει, τώρα για τα χάπια δε ξέρω, είναι αυτά που την έκαναν να τα κάνει πάνω της, δε μπορώ να πω με σιγουριά αν φοράει πάνα βρακάκι).

Γύρισα το Σάββατο το βράδυ αργά στο σπίτι από τη δουλειά και βρήκα δύο μηνύματα στον τηλεφωνητή, το ένα από την Mrs Petrochilos η οποία απ'ότι φαίνεται παίρνεται ασυστόλως στην Ελλάδα και με μισή καρδιά θα επιστρέψει σε μια εβδομάδα, και το άλλο μήνυμα ήταν από τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας της Εκκλησίας (που με είδε το Πάσχα και με θυμήθηκε) ο οποίος μου είπε να πάμε για καφέ να μιλήσουμε για την κοινότητα. Τώρα τι ακριβώς θέλει δε ξέρω, είναι 50αρης και παντρεμένος, ελπίζω μόνο να μη με θέλει να κάνω μαθήματα στο Sunday School της εκκλησίας, όπου ψάχνουν Έλληνες που να ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν ελληνικά, με το τουφέκι, για να διδάξουν τα δόλια τα ελληνοαμερικανόπουλα. Αν με θέλουν για διδασκαλία, θα χρησιμοποιήσω αυτό εδώ το blog ως διδακτική ύλη. Τέλος πάντων ο καφές κανονίστηκε με τον πρόεδρο για μέσα στην εβδομάδα, γιατί αν λέγαμε Κυριακή, θα ήθελε να βρεθούμε στην εκκλησία. Και ακόμη δεν έχω ξεπεράσει το σοκ από το γλέντι που είχανε τη Κυριακή το Πάσχα, όπου βγήκανε όλοι στο διπλανό πάρκο και το ρίξανε στους χορούς και στα τραγούδια. Κυρίως νησιώτικα παίζανε, κάτι που μου θύμισε το δικό μου πολύ επιτυχημένο δίσκο που είχα βγάλει με νησιώτικα που περιλάμβανε και τη μεγάλη μου επιτυχία
"Θέλω να πάμε σέ ένα μέρος, άνθρωπος να μη μας βρίσκει
να με παίρνεις από πίσω και να πίνουμε ουίσκυ."
Πάω να βάλω πλυντήριο.