Disappointment

Αίσχος και ντροπή! Ο καφές με τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας αποδείχθηκε λάθος κίνηση. Πήγαμε σε ένα Dunkin Donuts, σε ένα κακομοιριασμένο συνοικιακό αγοραστικό, και ο πρόεδρος μου εξήγησε τα καθήκοντα μου ως διδκατικό προσωπικό του Greek School, βασικά δηλαδή θέλει να κάνω ελληνικά στα μικρά και αθώα ελληνοαμερικανάκια και να τους διαβάζω από ένα βιβλίο που πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω, και το οποίο περιέχει ιστορίες γραμμένες σε απλά (αλλά συχνά και λάθος) ελληνικά και είναι όλα χριστιανικού περιεχνομένου. Καθώς το ξεφύλιζα, πήρε το μάτι μου κάτι για τη μικρή Καιτούλα (όχι δεν είναι η Γαρμπή, το τσέκαρα) η οποία έχει κοτσίδες και προσεύχεται στο Χριστούλη.

Αφού καλύψαμε τα περί διδασκαλίας, ο πρόεδρος στη ψύχρα μου είπε ότι αν θέλω μπορούμε να πάμε σε μοτέλ ή στο σπίτι μου, μου είπε "ξέρω τι γουστάρεις, αλλά εγώ είμαι παντρεμένος και πρέπει να προσέχουμε, και φυσικά να κρατάς το στόμα σου κλειστό"-ανατρίχιασα, ούτε με τον Τόνυ Σοπράνο να μιλούσα, πάλι καλά που δεν εμφανίστηκε και κανένας μπράβος εκείνη τη στιγμή για να δώσει έμφαση... Φυσικά εγώ του είπα ότι είμαι πολύ εχέμυθο άτομο (το ότι τα γράφω στο μπλογκ δε πιστεύω να μετράει?) αλλά τα είχα πάρει άσχημα στο κρανίο που υπέθεσε ότι είμαι από αυτούς που πάνε στο κρεβάτι από τη πρώτη φορά, επίσης που μου είπε ότι ξέρει τι γουστάρω-τι αγροίκος! Αλλά επειδή είμαι άνθρωπος υπάκουος και βολικός, δέχτηκα να πάμε σπίτι μου και να το κάνουμε. Και αφού το κάναμε (του βάζω οκτώ με τη σύστημα βαθμολογίας Γιουροβίζιον) μου είπε "άντε ψήσε μου κανένα καφέ". Όταν λές, ψήσε μου??? Ελληνικό δεν έχεις, μου λέει με απορία λες και του είπα ότι στο σαλόνι είναι η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Είπαμε ότι η φλόγα της πατρίδας είναι άσβηστη μέσα μας, αλλά όχι και να πίνουμε ελληνικό καφέ, εδώ δεν τον έπινα όταν ήμουνα στη λατρεμένη πατρίδα, θα το πίνω εδώ στην ξενιτιά που δε ξέρω και που μπορεί κανείς να τον αγοράσει. Πάλι καλά που δε μου είπε να του βάλω και κανένα κομάτι μπακλαβά. Του έφτιαξα καφέ γαλλικό και έκανε ώρες να τον πιεί, ρουφούσε δυνατά και κοιτούσε ένα ένα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη και ρωτούσε "αυτό τι είναι? το άλλο τι λέει?" και εγώ με τα χίλια ζόρια κρατιόμουνα να μη χάσω το ήθος και την ευγένεια που με διακρίνει για να μη τον πετάξω έξω με τις κλωτσιές. Δε ξέρω γιατί με εκνεύριζε τόσο. Κάθε φορά που έλεγε αυτές τις ελληνοαμερικανικές φράσεις (πχ. κάρο αντί για αυτοκίνητο, τα μόλια αντί για εμπορικά κέντρα) μου ερχότανε να του χύσω την καφετιέρα με το καφέ στο κεφάλι! Αλλά κρατήθηκα, ακόμα και όταν αυτός καθόταν με τα σώβρακα και ρουφούσε τον ατελίωτο καφέ, και μου είπε "δεν έχεις κανένα ελληνικό λαϊκό να ακούσουμε?" Εγώ με ευγένεια και το χαμόγελο στα χείλη του είπα ότι έπρεπε να πάω στην βιβλιοθήκη να πάρω κάτι βιβλία και έπρεπε να φύγει. Όταν ξεκουμπίστηκε, έβαλα όλα τα σεντόνια και τα μαξιλάρια στους 95 βαθμούς με χλωρίνη, έβαλα το φλιτζάνι στο καυτό νερό να απολυμανθεί, σκούπισα και ψέκασα.

Και τώρα την Κυριακή έχω να κάνω και τη δασκάλα! Μα πόσες θυσίες κάνω πια για αυτήν την πατρίδα? Το κράτος γιατί αδιαφορεί και δεν αναγνωρίζει τις θυσίες μου?