Looking

Στα σχόλια της προηγούμενης καταχώρησης ευχαρίστησα όλους όσους έδειξαν συμπαράσταση στο Γολγοθά της εύρεσης εργασίας.
Αλήθεια πόσα μπορεί κανείς να ανεχτεί στον εργασιακό χώρο? Τι είναι αυτό που σε κάνει να μένεις σε μια δουλειά ή να θες να φύγεις? Γιατί άψογη δουλειά δεν υπάρχει, παντού υπάρχουν στριμένοι, περίεργες καταστάσεις κλπ. Αλλά άλλοτε τα ανεχόμαστε και άλλοτε όχι. Ας πούμε εγώ, δούλευα όσο σπούδαζα, σε ένα γραφείο που γινόταν της μουρλής, αλλά είχα προϊστάμενο έναν κούκλο, θεό, τεκνό. Τότε βέβαια ήξερα ότι δεν πήγαινα για καριέρα εκεί, και έτσι ότι και να γινόταν εγώ ήμουν στο κόσμο μου, και αν μου έκανε και καμιά παρατήρηση, ένιωθα σα τη Βουγιουκλάκη γραμματέα που της υπαγορεύει αυστηρά ο Παπαμιχαήλ και εκείνη πληκτρογραφεί στη μηχανή και του λέει κάθε τόσο "πιο γρήγορα παρακαλώ". Ή σα τη ταινία Secretary αν και δε το είχαμε προχωρήσει τόσο το πράγμα. Δε ξέρω αν υπάρχει ακόμα αυτή η εταιρεία.
Έρχεται το Σαββατοκύριακο-κουράγιο λοιπόν.
Επίσης εκτός από δουλειά ψάχνω και κύριο ελεύθερο, σοβαρό και εχέμυθο με σκοπό το γάμο.