Snow

Τι κρύο είναι αυτό, τι χιονοθύελλα. Και πως να βγεις με τη γόβα στιλέτο να κάνεις πατινάζ πάνω στα παγωμένα πεζοδρόμια.
Αλλά όταν χτες ο Τζακ (όχι ο αντεροβγάλτης, ο κοινωνικός λειτουργός) είπε να πάμε ραντεβού, αψήφησα το κρύο και το παγετό και δέχτηκα να τον συναντήσω σε ρομαντικό εστιατόριο. Την ώρα που τρώγαμε τα τορτελίνια ο Τζακ άρχισε να μιλάει με πάθος για τον Αραφάτ (ίσως επειδή το τραπεζομάντιλο του θύμισε το φακιόλη που φορούσε ο μακαρίτης) και για το παλαιστινιακό. Μιλούσε με πάθος, έφτυνε σάλτσες και μαρούλια, χτυπούσε το τραπέζι. Δεν είχα ηρεμιστική ένεση να του κάνω, αλλά δεν ήθελα να τον αφήσω και στα κρύα του λουτρού γιατί ήταν ο οδηγός μου το βράδυ εκείνο και δεν μπορούσα να πά σπίτι μου με τα πόδια μέσα στα χιόνια. Που πάω και τους βρίσκω. Με έφερε σπίτι αλλά δε του είπα, έλα επάνω για καφέ γιατί δεν είχα όρεξη να ακούσω άλλα για τον Αραφάτ που ήταν κατά τον Τζακ ο δεύτερος Χίτλερ (ο τρίτος είναι στη δουλειά μου και είναι η στρίγκλα). Η όλη βραδιά με έκανε να εκτιμήσω το λαβερ μου, τον Έλληνα εστιάτορα, ο οποίος είναι κύριος και καυτός εραστής (και φέρνει και μουσακά και κουραμπιέδες που είναι της εποχής). Τι να πεις βρε παιδί μου είναι δύσκολη εποχή για σχέσεις.
Αύριο πάω με τον Μπάμπη μου να του πάρω παλτουδάκι για τις πρωινές του βόλτες τώρα που έχει παγετο. Θα βγάλω φώτο να σας δείξω.