Love the Duck

Τρέχω με τη δουλειά και δε προλαβαίνω… Δεν είναι κατάσταση αυτή δηλαδή, δουλειά και μόνο δουλειά και καθόλου σεξ… Τώρα που είπα σεξ, βγήκα με τον τύπο που είχα γνωρίσει στο ελληνικό πάρτυ (που πήγαμε και Halloween μαζί εκείνος ντυμένος καουμπόυης-και τον οποίο από εδώ και στο εξής θα αποκαλούμε Ντόναλντ γιατί μοιάζει λίγο στο Ντόλαντ Ντακ) και πήγαμε χθες το βράδυ για ένα ποτό. Δε μπορώ ακόμα να καταλάβω σε ποιο σημείο βρίσκεται η σχέση μας και κυρίως αν θα προχωρήσει. Ο billzoukoulis με το κληρονομικό το χάρισμα προέβλεψε σχέση γι’αυτό και εγώ το παλεύω, αλλά δε του την πέφτω, αντιθέτως το προσεγγίζω το θέμα σεμνά και ταπεινά. Εκεί που πίναμε το ποτό μας, άρχισε να μου λέει ότι νιώθει μεγάλη μοναξιά (αυτό συνήθως όταν το ακούς ξέρεις ότι μετά από δέκα λεπτά θα είσαι με τα πόδια στον αέρα και τον άλλο επάνω σου και εσύ να κοιτάς το καθρέφτη που κρέμεται από το ταβάνι-αυτό βέβαια αν πας στο κατάλληλο μοτέλ με το καθρέφτη στο ταβάνι, γιατί υπάρχουν και αυτά που δεν έχουν τέτοιες παροχές-but I digress). Όμως δε προέκυψε κάτι τέτοιο, απλά ο Ντόναλντ μου ανέλυσε ότι νιώθει μοναξιά, ότι γυρνάει σπίτι και δεν τον περιμένει κανείς να του πει μια γλυκιά κουβέντα, να του έχει ζεστό φαγητό (μήπως με θέλει για υπηρέτρια) και κάποιος να του χαμογελάσει. Του είπα ότι καταλαβαίνω πως νιώθει και με κοίταξε επίμονα και είπε “το ξέρω.” Αλλά μετά δε προχώρησε το πράγμα και φοβάμαι να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση (αφού δε του είπα στο τέλος ούτε τη στάνταρ φράση “θες να έρθεις επάνω για καφέ?”). Νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσω με πιο αποφασιστικότητα και την επόμενη φορά που θα βγούμε να του πω στα ίσα αν θέλει να πάμε στο κρεβάτι για κολασμένο σεξ.