Αγγουροσαλάτα

Σήμερα δε θα ασχοληθούμε με το σεξ γιατί δε βγάζει κανείς άκρη με το θέμα αυτό στις μέρες μας. Αντ'αυτού θα ασχοληθούμε με τη μαγειρική και θα σας παρουσιάσω μια γρήγορη και εύκολη συνταγή για αγγουροσαλάτα.

Τα υλικά που θα χρειαστούμε είναι
-1 μεγάλο αγγούρι (όσο πιο μεγάλο γίνεται, αν ψωνίζεται στο κέντρο, μπορείτε να το συζήτησετε και ως μαντζαφλάρι του πρόβατου, για να καταλάβουν το μέγεθος, ξέρουν αυτοί)
-2 κουτ σούπας ζάχαρη
-2 κουτ σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
-1 κουτ σούπας ελαιόλαδο
-3 κουτ σούπας λεμόνι
-200 γρ σουρωτό γιαούρτι
-αλάτι

Πλένουμε και σκουπίζουμε το αγγούρι με αργές κινήσεις γλείφοντας τα χείλη μας. Μετά με μανία και στη θύμηση παλιών και αποτυχημένων σχέσεων, το κόβουμε σε μικρές ροδέλες πάχους 2 χιλιοστών. Μετά βάζουμε το κομένο αγγούρι σε ένα μπολ και του ρίχνουμε άφθονο αλάτι και τις 2 κουταλιές ζάχαρη. Το αφήνουμε να μαριναριστεί για 15 λεπτά μέχρι να βγάλει τα υγρά του (στο διάστημα αυτό μπορούμε να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, πχ phone sex). Μετά το ξεπλένουμε με άφθονο κρύο νερό και το σκουπίζουμε καλά με απορροφητικό χαρτί κουζίνας. Το βάζουμε μέσα σε ένα καθαρό μπολ.

Σε ένα άλλο μπολ ρίχνουμε το γιαούρτι, το λεμόνι, το ελαιόλαδο και το ψιλοκομμένο άνηθο. Τα χτυπάμε με λύσσα μέχρι να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα. Το αδειάζουμε μέσα στα λεπτοκομμένα αγγούρια και ανακατεύουμε.

Η σαλάτα είναι πολύ δροσιστική και ταιριάζει με τηγανητά αλλά και ψαρικά γενικότερα ή και παϊδάκια. Εκτός από δροσιστική είναι και αισθησιακή. Τρώγεται στο τραπέζι ή και στο κρεβάτι....

Weekend Update

Τη Κυριακή το πρωί έφτιαξα μια θεϊκή μηλόπιτα. Η Mrs Petrochilos ήρθε για καφέ, της έδωσα να δοκιμάσει και άρχισε να μουγκρίζει σα να είναι ρινόκερος που φτάνει σε οργασμό (εντάξει, δεν έχω δει, αλλά λέμε τώρα) και με ικέτεψε για τη συνταγή. Μετά ήρθε και η Τσουτσουνέλα η οποία είπε ότι η μηλόπιτα είναι οργασμικιά! Όποτε σκέφτομαι να παρατήσω τη στρίγγλα και το γραφείο και να το ρίξω στις πίτες (περικαλώ, όχι λογοπαίγνια με την ομοιοκαταληξία με πίπες). Η σωστή μηλόπιτα θέλει και βανίλια παγωτό. Ααα μια και είπα Τσουτσουνέλα, αυτή είναι τώρα σε σχέση κουαρτέτο, τα έχει δηλαδή και με τους τρεις Σέρβους που γνώρισε. Την εκνευρίζει λέει που μιλάνε συνέχεια μεταξύ τους σέρβικα, αλλά κάνουν καλό κρεβάτι (δε μ,πορώ να φανταστώ ακριβώς τις στάσεις που κάνει με 3, ή μάλλον.... μπορώ να φανταστώ και ένα έχω να πω-ντροπή και αίσχος!)... Η δύναμη της αγάπης πάντως ξεπερνάει όλα τα εμπόδια, οι Σέρβοι δε μιλάνε ελληνικά, η Τσουτσουνέλα δε μιλάει Σέρβικα και τα Αγγλικά της είναι χάλια, οι Σέρβοι μιλάνε πολύ λίγα Αγγλικά, αλλά παρόλα αυτά η Τσουτσουνέλα μου λέει κάτι κουλά του στυλ "είναι πολύ καλά παιδιά και δε τους αρέσει που στην Αμερική έχει χαθεί ο ρομαντισμός και γίνονται όλα για τα λεφτά." Τώρα αυτό πως της το μετέφεραν και το κατάλαβε? Επίσης να τονίσω ότι και οι 3 Σέρβοι είναι γομάρια και κοντά στα 2 μέτρα ο καθένας, και όταν ήρθαν να την πάρουν το Σάββατο και ανέβηκαν τις σκάλες, νόμιζα ότι θα γκρεμιζόταν το κτίριο....


Υ.Γ. Το παρακάτω βίντεο τραβήχτηκε στο σαλόνι μου σε ένα πρόσφατο πάρτυ που έκανα:

Job

Τους δύσκολους καιρούς αυτούς που ζούμε δεν είναι κανείς να παραπονιέται για τη δουλειά του. Αλλά είναι φανερό ότι αυτό που βιώνω στη δουλειά δεν ταυτίζεται απόλυτα με το ιδανικό όραμα της εργασιακής ζωής που είχα υπόψιν μου. Και σας εξηγώ:

Η δουλειά που θα ήθελα να είχα:
Φτάνω στο γραφείο κατά τις 10μισι. Πηγαίνω κατευθείαν στο γραφείο του διευθυντή μου, του Clive Owen. Εκείνος με βλέπει και μου ζητάει να του φτιάξω καφέ. Με το που σκύβω να πιάσω τα φίλτρα της καφετιέρας, έρχεται από πίσω μου και αρχίζει να με φιλάει. Κάνουμε παθιασμένο, κολασμένο και αδυσώπητο σεξ 2 φορές. Μετά, από εξάντληση, ξαπλώνω στο δερμάτινο καναπέ και εκείνος με σκεπάζει με κουβέρτα. Κοιμάμαι για δυο ωρίτσες. Με ξυπνάει με ένα δίσκο στα χέρια με καφέ και κρουασάν. Καθώς μασουλάω το κρουασάν, μου ανακοινώνει ότι το βράδυ θα βγούμε για επαγγελματικό δείπνο με τον φίλο του το Τζορτζ Κλούνεϊ. Του κάνω μούτρα που δε μου το είπε από την προηγουμένη, να προλάβω να ετοιμαστώ, βγάζει από τη τσέπη του ένα διαμαντένιο κολιέ και ένα στρινγκάκι με Ζβαρόφσκι και μου τα κάνει δώρο. Του δίνω ένα φιλί και του ανακοινώνω ότι φέυγω να πάω σπίτι μου να ετοιμαστώ.

Η δουλειά που έχω:
Φτάνω στο γραφείο στις επτάμισι. Η στρίγγλα είναι ήδη εκεί και ήδη εκνευρισμένη. Έχουμε να ετοιμάσουμε ένα report. Ξεκινάμε με μιτινγκ όπου μας ανακοινώνει ότι όλα πρέπει να είναι έτοιμα μέχρι το απόγευμα αλλιώς θα μας κόψει τα πόδια. Αρχίζω να γράφω σα τρελός ενώ το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα. Η στρίγγλα ξαναεμφανίζεται και μας ουρλιάζει ότι στο λογιστήριο βρήκανε λάθη στο μπάτζετ του πρότζεκτ. Παίρνω τηλέφωνο τη κυρία του λογιστηρίου η οποία είναι δεύτερη εβδομάδα στη δουλειά και προσπαθώ να της εξηγήσω το προυπολογισμό, αλλά εκείνη δε μπορεί να ανοίξει το αρχείο γιατί δεν γίνεται τίποτε όταν πατάει το “little button”. Τη ρωτάω αν έσβησε κάποιες στήλες από τον προυπολογισμό και μου απαντάει ότι ναι, έσβησε τις τελευταίες τρεις στήλες γιατί δε χωρούσαν στην οθόνη της.
Προσπαθώ να πάρω βαθιές αναπνοές για να μη μείνω επι τόπου. Η στρίγγλα εμφανίζεται και μου ανακοινώνει ότι θέλει να της ετοιμάσω παρουσίαση για την επομένη. Της λέω ότι πνίγομαι και μου λέει, δε την νοιάζει, να μη πάω σπίτι μου αν χρειαστεί. Προσπαθώ να προλάβω όλες τις δουλειές γιατί στις 3 έχω μιτινγκ με ένα κύριο από την Οκλαχόμα ο οποίος προσπαθεί να μας πουλήσει κάτι μηχανήματα. Όσο εκείνος παρουσιάζει, η στρίγγλα μου κάνει νοήματα από το τζαμάκι να τον διώξω. Προσπαθώ ευγενικά να του πω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση και ότι θα τον ειδοποιήσουμε μια άλλη φορά, εκείνος συνεχίζει να μιλάει, η στρίγγλα μπουκάρει μέσα και μας λέει να τελιώνουμε. Ο Οκλαχομιώτης φεύγει με συνοπτικές διαδικασίες, η στρίγγλα μου κάνει παρατήρηση ότι πρέπει να κρατάω τα μιτινγκς με πωλητές μόνο 5 λεπτά και με ρωτάει που είναι η παρουσίαση της. Ακυρώνω σχέδια για κινηματογράφο και κάθομαι στη δουλειά μέχρι τις 10 το βράδυ.


Υ.Γ. Το highlight της ημέρας μου ήταν βέβαια όταν διάβασα στον Perez Hilton για τη Καλομοίρα (αν και την έθαψε τη καημένη) εδώ.

Yes

Βγήκα με το Ντόναλντ το Σάββατο για καφέ αλλά δεν έκανε καμία αναφορά στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ούτε φυσικά δώρο μου έκανε. Μετά συνάντησα την Τσουτσουνέλα η οποία γνώρισε τρία γκαρσόνια από τη Σερβία με τους οποίους θα πήγαινε το βράδυ για κλάμπινγκ. Τη Κυριακή ξύπνησα, ήπια καφέ και αφού ετοιμάστηκα να βγω, έπεσα στην εξώπορτα πάνω της την ώρα που εκείνη γύρναγε (στις 10 το πρωί!)!! Μου είπε ότι πέρασε τέλεια και θα με έπαιρνε τηλέφωνο να μου πει λεπτομέρειες αφού ξυπνούσε. Ακόμα κοιμάται.... Αχ άλλοι κάνουν όργια και άλλοι (εγώ δηλαδή) ζουν με ένα τσαγάκι και τη Βίβλο σα καλόγεροι..νηστεία και προσευχή.....

busy busy all time busy

Update

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε ένα βαγόνι του μετρό στο Τόκυο όπου από το στριμωξίδι δε ξέρεις ποιος τον φορμάρει σε ποιον...Κάτι παρόμοιο έζησα και εγώ σήμερα όταν έκανα το μεγάλο λάθος να πάω σε ένα πολυκατάστημα όπου γίνονταν εκπτώσεις και είχαν και κάτι τοπικά σελέμπριτυ που έκαναν εκπομπή μέσα από το πολυκατάστημα (αυτό το τελευταίο δε το ήξερα). Γινόταν πατείς με πατώ σε εκεί μέσα, περπατούσες και ένιωθες μια γροθιά στα πλευρά, ένα γόνατο στο ποπουλίνο, ένα πέος στη μύτη, χαμός με λίγα λόγια...
Αφού βγήκα από εκεί μέσα και με άδεια χέρια να το τονίσουμε αυτό, πήρα τηλέφωνο τον Ντόναλντ να τον ρωτήσω αν ήθελε να πάμε για ένα ποτό. Μου είπε ότι δεν είχε φάει και να πηγαίναμε πρώτα για φαγητό (μα γιατί πάντα τραβάω επάνω μου πεινασμένους?)... Πήγαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο όπου το επιδόρπιο που μας έφεραν μετά το φαγητό είχε μπαλάκια παγωτό και κάτι μπισκότι μακρουλά, ήταν το πιο πορνό γλυκό που έχω δει ποτέ, και δεν είχα και μια φωτογραφική μηχανή μαζί μου να σας το δείξω. Μετά από όλο το γλέντι και το φαγητό, γύρισα σπίτι για να δουλέψω! ΝΑΙ μάλιστα! Γιατί η στρίγγλα μας έχει βάλει πάλι τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, πάλι ημερομηνίες και προθεσμίες και φωνές και πανικός!
Άκουσα βέβαια σήμερα ένα κουτσομπολιό στο γραφείο ότι είδαν τη στρίγγλα σε εστιατόριο να τρώει με ηλικιωμένο ο οποίος σύμφωνα με τις φήμες δεν είναι αδελφός της, ο νεκροθάφτης της ή ο ξάδελφος της, αλλά φλερτ! Αν πράγματι υπάρχει άντρας που βγαίνει με τη στρίγγλα, υπάρχει ταίρι για όλους....

?

Βγήκα το Σάββατο το βράδυ με τον Ντόναλντ. Πήγαμε για φαγητό και ποτό. Μιλήσαμε για την οικονομία, για τη γρίππη των πουλερικών και τον Ομπάμα. Στο τέλος της βραδιάς τον ρώτησα αν θέλει να ανέβει επάνω στο διαμέρισμα μου (αποφεύγοντας το κλισέ του καφέ γιατί μου έχει χαλάσει και η καφετιέρα). Με συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στο κρεβάτι όχι όμως πριν από το λογύδριο του Ντόναλντ, το οποίο ήταν "βασικά, δεν είμαι γκέι, δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, και θα ήθελα να προχωρήσουμε, ως πειραματισμό και μια και είμαστε στη ξενιτιά, αλλά βέβαια να τονίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι δεν είμαι γκέι, αλλά εντελώς απόλυτα και ξεκάθαρα στρέιτ".
Αυτό το έχω ξαναζήσει πολλές φορές οπότε έδωσα τόπο στην οργή και τον διαβεβαίωσα ότι είναι απολύτως στρέιτ. Στο σεξ επάνω όμως έδειξε τέτοια οικειότητα και τσαχπινιά που είναι 10000000% σίγουρο ότι δεν ήταν η πρώτη του φορά. Μα πως τραβάω πάντα τους closeted που επιμένουν να επισημάνουν πριν και μετά το σεξ ότι είναι στρέιτ. Δηλαδή με γκέι σπανίως να κάνω κατάσταση, όλοι στρέιτ είναι, τι να πω.....
Τέλος πάντων, φάγαμε και πρωινό μαζί από τα χεράκια μου, γιατί ή είσαι χόστες ή δεν είσαι.
Μετά ξεκουμπίστηκε και πήγα με τη Τσουτσουνέλα την αγελάδα για καφέ.
Ααα και τώρα που είπα αγελάδα, ιδού οι τέλειες μπότες:


και για μια ακόμη φορά Κοκουλίνι:

No Title

Economy

Ο Ντόναλντ επιτέλους πήρε τηλέφωνο. Είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί και είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου ότι κάτι θα γινόταν. Μου είπε ότι είχε δουλειές αλλά θέλει πολύ να βγούμε. Κανονίσαμε για το Σαββατοκύριακο. Του δίνω μια τελευταία ευκαιρία, γιατί αυτή η αβεβαιότητα πολύ με έχει κουράσει. Τώρα που είπα αβεβαιότητα, όπως ίσως γνωρίζετε, η οικονομία στη λατρεμένη Αμερική πάει κατά διαόλου. Στη δουλειά έχουμε συνεχώς συσκέψεις για τις περικοπές που πρέπει να γίνουν στο προυπολογισμό και η στρίγγλα συνεχώς μας απειλεί ότι θα μείνουμε όλοι στο δρόμο. Πως έφτασαν εδώ τα πράγματα? Και να φανταστείς ότι εγώ συναναστρεφόμουν με τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, και κανείς δεν είχε ψιλιαστεί τίποτε.




Ο Κλάιβ δεν είναι πολιτικός, αλλά ναι είχα και με αυτόν κολασμένη και αδυσώπητη σχέση!