Troubling

Ανησυχώ πολύ για τη σχέση μου με τον Ιρλανδό.
Προχθές είχε έρθει σπίτι μου και αφού φάγαμε, του πρότεινα να μείνει το βράδυ μια και είχε πάει αργά και έξω έβρεχε (greek hospitality γαρ). Εγώ είχα να ξυπνήσω πολύ νωρίς την επόμενη μέρα για να πάω στη δουλειά σε άκρως επείγον μίτινγκ. Αφού αναλύσαμε την οικονομική κρίση και το μέλλον της Ευρώπης του ανακοίνωσα ότι πάω για ύπνο, εκείνος μου είπε ότι σε λίγο θα ερχόταν και εκείνος.

Ακούμπησα το κεφαλάκι μου στο μαλακό μαξιλάρι και κοιμήθηκα αμέσως. Ξαφνικά πετάγομαι επάνω ακούγοντας κάτι ουρλιαχτά από την τηλεόραση και τον Ιρλανδό να φωνάζει oh fuck, oh yeah. Κοιτάω το ρολόι και ήταν 3 το πρωί. Με ανησυχία ρωτάω τι συμβαίνει (βλέποντας τον να είναι σε απόσταση δύο εκατοστών από την οθόνη της τηλεόρασης αρχικά υπέθεσα ότι έβλεπε τσόντα), και μου απαντάει ότι βλέπει τα Lost Tapes στο American Planet (ένα καλωδιακό κανάλι που όλη την ώρα βάζει ντοκιμαντέρ και εκπομπές με ζώα). Μένει με ανοιχτό το στόμα όταν του λέω ότι δεν έχω δει ποτέ Lost Tapes και μου εξηγεί ότι είναι μια σειρά που δείχνει ανθρώπους που έχουν μαζί τους βιντεοκάμαρες και καταγράφουν τις τελευταίες στιγμές τους πριν τους φάνε άγρια ζώα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ένα ανακόντα έτρωγε έναν κύριο.
Προσπάθησα με προσποιητό ευγενικό ύφος να του εξηγήσω ότι ήταν μαύρη νύχτα και έπρεπε να κοιμηθώ. Έδειξε κατανόηση και είπε ότι θα δει ως το τέλος το ανακόντα και μετά θα κλείσει την τηλεόραση. Ξαναέπεσα στο κρεβάτι βλαστημώντας το ανακόντα και τη σύσφιξη των λαών. Έβαλα ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου για να μην ακούω τα ουρλιαχτά του κυρίου που του έτρωγε το τριχωτό μπούτι το ανακόντα, και τα επιφωνήματα του Ιρλανδού οποίος έκανε σα να βλέπει ποδοσφαιρικό αγώνα. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε αλλά ένα καινούργιο ουρλιαχτό με ξύπνησε πάλι. Με λιγότερο ευγενικό ύφος (αλλά πάντα με ευγένεια, τσαχπινιά και μπρίο) ρωτώ τον Ιρλανδό αν ακόμη το ανακόντα τρώει τον κύριο, και μου εξηγεί ότι το επεισόδιο εκείνο τέλιωσε αλλά τώρα έχει ένα με το τσουπακάμπρα (μη ρωτάτε τι είναι αυτό, κάτι σα σαύρα που το έχουν δει λέει στο Μεξικό και στο Πουέρτο Ρίκο αλλά δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει πραγματικά). Το συγκεκριμένο το τσουπακάμπρα ρουφούσε το αίμα μιας κυρίας μπροστά στο σύζυγο και το παιδί της. Του εξήγησα ότι έχω να ξυπνήσω πολύ νωρίς αλλά εκείνος μου διευκρίνισε ότι το κανάλι είχε μαραθώνιο με όλα τα επεισόδια και μου είπε να κάτσουμε να δούμε τα υπόλοιπα επεισόδια μαζί (με ρώτησε και αν έχω παγωτό). Αποφάσισα να μην απαντήσω για να μη πλακωθούμε μέσα στη νύχτα και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ με ωτασπίδες (αν και συνέχεια άκουγα και τον Ιρλανδό να φωνάζει και διάφορους να ουρλιάζουν καθώς τους κριτσινίζανε τα θηρία.)

Και σας ερωτώ, ποιος φυσιολογικός άνθρωπος βλέπει μέσα στη μαύρη νύχτα ανθρώπους να τους τρώνε τα ανακόντα και τα τσουπακάμπρα και το ευχαριστιέται και θέλει και παγωτό και ποπ κορν? Περιττό να σας πω ότι τα νεύρα μου την επόμενη μέρα στη δουλειά ήταν κρόσια. Και απ’ ό,τι μου εξήγησε η τρελοκοτσιδού τα Lost Tapes είναι mockumentary, δηλαδή στημένα. Όταν το είπα στον Ιρλανδό, το αρνήθηκε κατηγορηματικά, δεν ήθελε να το πιστέψει επουδενί. Του είπα ότι δε μπορεί να είναι τόσο αφελής, και ότι μάλλον θα πιστεύει και στον Άγιο Βασίλη, μου απάντησε no I don’t believe in fucking Santa Claus, του είπα να μη βρίζει τον Άγιο, και μου είπε ότι θα βρίζει όποιον θέλει. Τελικά συμφιλιωθήκαμε (αλλά όπως καταλαβαίνεται έχω τις επιφυλάξεις μου για το αν έχει σώας τα φρένας).

Easter

Χρόνια Πολλά λατρεμένοι και καυτοί μου φίλοι! Την Κυριακή του Πάσχα πήγα στην ελληνική εκκλησία για να γιορτάσω το Πάσχα με την ομογένεια. Και πήρα μαζί μου και τον Ιρλανδό για να μάθει πως γιορτάζουν το Πάσχα οι Έλληνες και για να συνεισφέρω στη σύσφιξη των λαών (γιατί αν δε συσφίξω εγώ τους λαούς, ποιος θα τους συσφίξει?). Πήγαμε λοιπόν στο πικνικ που οργάνωσε η εκκλησία μας, σε γειτονικό πάρκο. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και είχανε σούβλες με αρνιά, σχάρες για λουκάνικα και χάμπουργκερ, ελληνικά και ελληνικοαμερικανικά φαγητά, πολλά ταψιά, και τεράστια ηχεία που έπαιζαν ασταμάτητα δημοτικά και νησιώτικα.

Πιστοί στην παράδοση οι ομογενείς, προσπάθησαν ένας κύριος και δύο κυρίες να μου κάνουν προξενιό τις κόρες τους. Σκέψου δηλαδή, και είχα πάει με τον Ιρλανδό αγκαζέ, δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνω, να πάω με φούστα μπλούζα και γόβες? (που θα τις φορούσα δηλαδή, δε το συζητώ, αλλά είχε ψύχρα το πρωί και είπα να βάλω κάτι πιο ζεστό). Αλλά έτσι είναι, η λαχτάρα του Έλληνα να δει τα παιδιά του να παντρεύονται ομοεθνείς, ομογενείς και ομόθρησκους (και ας είναι εκτός από ομόφυλοι, και ομοφυλόφιλοι)! Και άλλες φορές είχα τις προσφορές μου, ένας κύριος που μου είχε πει να κάνω παρέα με την κόρη του (σωσία της Βέτας Μπετίνι) είχε τέσσερα παρακαλώ εστιατόρια! Και αντί τώρα να παιδεύομαι με την στρίγκλα στο μετερίζι της αδίστακτης εκμετάλλευσης, θα είχα τα δουλικά να ψήνουν μπιφτέκια και λουκάνικα και εγώ θα έβλεπα Αντ1 σάτελαιτ στο κρεβάτι.

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι ο Ιρλανδός ήταν αρχικά μέσα στη γκρίνια. Και γιατί το σουβλίζουν το αρνί, και γιατί τρώνε τη μαγειρίτσα που του φαινόταν αηδιαστική, και γιατί η μουσική είναι τόσο χάλια, και γιατί χορεύουν, γκρίνια γκρίνια γκρίνια. Αλλά σιγά σιγά και αφού ντερλίκωσε κάτι μουσακάδες, αρνιά και τυρόπιτες και ήπιε 2-3 μπυρίτσες, ήρθε στο τσακίρ το κέφι. Και εκεί που μίλαγα με την Mrs Petrochilos και τον απαίσιο εραστή της, γυρνάω και βλέπω τον Ιρλανδό να χορεύει κάτι σα τσάμικο με Έλληνες και Ελληνίδες ομογενείς στο ρυθμό του "έλα να πάμε σε ένα μέρος." Περιττό να σας πω ότι κατέληξε να χορεύει για μισή ώρα, και Κονιτοπούλου και Βανδή. Επίσης για ανεξήγητους λόγους, έβγαλε και τα παπούτσια του και τις κάλτσες και χόρευε ξυπόλητος (ωσάν ο νέος Νουρέγιεφ). Όταν έβαλαν Καλομοίρα, σταμάτησε να χορεύει και πήγε να φάει μπακλαβά (ευτυχώς γιατί γίναμε ρεζίλι). Και με μπουκωμένο στόμα, με το μισό μπακλαβά να κρέμεται από το στόμα του, είπε "fuck, this is great!" που ως γνωστόν είναι seal of approval!

Πήραμε τα κόκινα αβγά μας να τα τσουγκρίσουμε, και όταν ο εραστής της Mrs Petrochilos μου έσπασε το αβγό μου, είπε "στον διέλυσα το κώλο" (πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι με θέλει κολασμένα, και φοβάμαι ότι θέλει να με βιάσει-αχ δόλια Mrs Petrochilos τι σου έμελε να πάθεις, σα τη Σάντρα τη Μπούλοκ, αθώα και αγνή, έμπλεξες με μπερμπάντη)

Ο παπάς της εκκλησίας ήρθε στο τραπέζι μας και μας χαιρέτησε και μου είπε "καλά έκανες και έφερες και το συμμαθητή σου" δείχνοντας προς τον Ιρλανδό. Κάτι που με χαροποίησε πολύ, γιατί δεν είπε καν συμφοιτητή, αλλά συμμαθητή, που σημαίνει ότι με κόβει γύρω στα 16-17! (Ή δε ξέρει καλά ελληνικά, που επίσης μπορεί να ισχύει, γιατί έχει μεγαλώσει στην Αμερική.)

Ήταν εκεί και όλοι οι μαθητές μου από το Greek School. Ήλπιζα να μαζευτούν και να μου φέρουν λουλούδια (σα σκηνή από το To Sir with love, ή τη δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά-ή μάτια? ποτέ δε μπορούσα να θυμηθώ τι χρυσό είχε αυτή η δασκάλα, μάλλον μαλλιά, γιατί χρυσά μάτια είναι spooky) αλλά αυτά τα σκασμένα ούτε μια χειρονομία ευγνωμοσύνης!

Και έτσι πέρασε και το Πάσχα, και πιστεύω ότι με τον Ιρλανδό ήρθαμε πιο κοντά, μας ένωσε για άλλη μια φορά η ελληνική κουζίνα και κουλτούρα.