Paint

Ο Ιρλανδός μετακόμισε σε ένα σπίτι το οποίο θέλει πολύ δουλειά (είναι βασικά ένα ετοιμόροπο αχούρι). Και εγώ προσφέρθηκα γενικά και αόριστα να βοηθήσω. Όταν μου είπε λοιπόν να τον βοηθήσω να βάψει χθες ένα από τα δωμάτια (το υπνοδωμάτιο συγκεκριμένα) δέχτηκα και προσποιήθηκα και χαρά (γιατί οι σχέσεις θέλουν θυσίες και δουλειά).

Έρχεται λοιπόν το πρωί με το αυτοκίνητο. Ξεκινάμε να πάρουμε τις μπογιές. Αρχίζουμε να κοιτάμε δείγματα και ξαφνικά βλέποντας ένα απαίσιο μείγμα καναρινί λαχανί, ο Ιρλανδός μέσα στον ενθουσιασμό φωνάζει “oh that’s it! That’s exactly it!” Στην αρχή γελώ νομίζοντας ότι αστειεύεται, αλλά καθώς τον κοιτάζω, διαπιστώνω με τρόμο ότι σοβαρολογεί. Όσα επιχειρήματα και αν χρησιμοποίησα, ότι παρακάλια και αν του έκανα, ήταν αμετακίνητος. Δοκίμασα να του δείξω άλλα δείγματα, τίποτε! Κοίτα τι ωραίο που είναι και αυτό, να λέω εγώ, νόου γουέη, να λέει αυτός. Και τελικά αγοράζουμε κουτιά με αυτό το χρώμα το ….. του εμετού της νυφίτσας. (και για υπνοδωμάτιο, να το τονίσω και αυτό!)

Και γυρνάμε στο σπίτι του να αρχίσουμε το βάψιμο. Εγώ φυσικά δεν έχω ξαναβάψει ποτέ στη ζωή μου, και επιπλέον έπεσα και στον Ιρλανδό ο οποίος το είχε δει λες και αναστηλώναμε την Ακρόπολη. Αν μου ξέφευγε λίγη μπογιά στο ταβάνι (πέρα από την μπλε ταινία που είχε βάλει για να προστατέψει τις γωνίες) φώναζε και χτυπιόταν, λες και κόλλησα τσίχλα στη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Όταν μου έπεσε λιγουλάκι μπογίτσα στη μοκέτα κάτω από τις εφημερίδες, άρχισε να φωνάζει ότι είμαι fucking incompetent. Επειδή όμως είμαι άνθρωπος ανώτερος, δεν έδωσα συνέχεια (αν και ήμουν στο τσακ να του ρίξω ένα κουβά λαχανί μπογιά στη μούρη).

Φτάνει το μεσημέρι, εγώ έχω πεθάνει στην κούραση και λυσσάξει στην πείνα. Ο Ιρλανδός λέει κάτι για τρίτο χέρι μπογιά που θα χρειαστεί, αλλά εγώ έχω φτάσει να έχω παραισθήσεις. Του λέω δε κάνουμε επιτέλους το πολυπόθητο lunch break? Είχε αναλάβει εκείνος να φέρει σνακς κλπ και μου είπε να μην ανησυχώ, τα είχε όλα τακτοποιήσει. Ανοίγει το σάκο του και βγάζει από μέσα δυο μπουκάλια ζεστή μπύρα (εγώ δεν πίνω μπύρα, πόσο μάλλον ζεστή). Μετά βγάζει ένα πράγμα με αλουμινόχαρτο, το ανοίγει και βλέπω μέσα δυο λουκάνικα. Εγώ λατρεμένοι μου φίλοι όπως ξέρετε έχω πάθος για τα λουκάνικα, αλλά αυτό το κίτρινο λουκάνικο το περίεργο που μύριζε και περίεργα δεν υπήρχε περίπτωση να το φάω! Τι άλλο έφερες του λέω, “that’s it” μου απαντάει, “this is not a fucking all you can eat lunch buffet.” Τα νεύρα μου φυσικά τσατάλια. Αλλά δεν απαντάω γιατί κάνω υπομονή. Συνεχίζω να βάφω όσο εκείνος τρώει και τα δυο τα βρωμερά λουκάνικα και πίνει και τις ζεστές τις μπύρες.

Τελιώσαμε μετά από τέσσερις ώρες. Έχω πιαστεί, πονάει όλο μου το σώμα (τέτοιο πιάσιμο ούτε όταν είχα πάει διακοπές στο Ζούμπερι με πέντε πεζοναύτες). Φυσικά τον φιλοξενώ εδώ γιατί δε μπορεί να μείνει στο σπίτι που μυρίζει ακόμα μπογιά (και λουκάνικα)-εγώ δε θα μπορούσα να κοιμηθώ εκεί λόγω χρώματος. Με ρώτησε τι θα κάνουμε το βράδυ, του είπα να κάνει ότι θέλει, εγώ θα κοιμηθώ γιατί δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου (και τώρα που σας γράφω ακούω να ανοίγει ντουλάπια στην κουζίνα και να τραγουδάει με φωνή τενόρου). Κάτι μου λέει ότι η σχέση αυτή δε τραβάει….