Ιρλανδός αγνοείται

Ζω άλλο ένα δράμα αισθηματικό. Ο Ιρλανδός πήρε πριν τρεις εβδομάδες ένα ipad το οποίο δε το αποχωριζόταν ποτέ, στην τουαλέτα, στο κρεβάτι, στο φαγητό, στο αυτοκίνητο, πάντα μαζί του είχε το ipad. Χτες το βράδυ μετά από ώρες ταλαιπωρίας στην κουζίνα, πήγα να κάτσω στον καναπέ δίπλα του που έβλεπε στην τηλεόραση ένα σήριαλ με εξωγήινους. Εκεί που κάθισα με ορμή, μπρίο, τσαχπινιά αλλά και φινέτσα, άκουσα ένα κρακ σα να σπάει μια γυάλινη επιφάνεια. Σηκώθηκα απότομα και διαπίστωσα ότι το ipad είχε σπάσει (το οποίο όμως δεν το είχα δει καν εκεί ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ που το είχε χώσει). Ο Ιρλανδός άφησε κάτω το μπούτι κοτόπουλο που έτρωγε και άρχισε να φωνάζει έντρομος ότι έσπασα το ipad του. Άκουσα όλες τις ιρλανδικές βρισιές που υπάρχουν στο λεξιλόγιο, ενώ ο Ιρλανδός χτυπιόταν πάνω κάτω, είχε γυρίσει το μάτι του, νομίζω ότι άφριζε και το στόμα του. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω λέγοντας του να μη φωνάζει και ότι θα του έφτιαχνα κέικ με παγωτό. Αλλά αυτό δεν τον ηρέμησε, αντ'αυτού άρχισε να πετάει ποτήρια, μαξιλάρια και να κλωτσάει τις καρέκλες. Τελικά έφυγε κοπανώντας την πόρτα, αφήνοντας πίσω του συντρίμια (το ipad), το μπούτι κοτόπουλο, αλλά και το μπουφάν του. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του, δε το σηκώνει το κινητό, δεν απαντάει στα μηνύματα μου (ούτε καν σε αυτό με το φιλοσοφικό νόημα για το πως ο σύγχρονος άνθρωπος εξαρτάται σε ανησυχητικό βαθμό από την τεχνολογία) και γενικώς αγνοείται για σχεδόν 24 ώρες. Προσπάθησα να κολλήσω την οθόνη με σελοτέιπ, αλλά δεν βοήθησε και πολύ. Θα περάσω από το σπίτι του να δω αν είναι εκεί (θα πάρω και την Τσουτσουνέλα μαζί μου ως bodyguard).

Pie

Όπως θα γνωρίζετε, έχω μεγάλο πάθος με τη μαγειρική. Στο λύκειο οι συμμαθητές μου με φωνάζανε Σαλέα, και δεν ήξερα τι εννοούσαν, αλλά εκ των υστέρων κατάλαβα ότι εννοούσαν ότι όπως ο Σαλέας έχει πάθος με το κλαρίνο, εγώ έχω πάθος με τη μαγειρική (και με τη λογοτεχνία και γενικότερα τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).

Σας υποσχέθηκα πριν καιρό μια συνταγή για Ιρλανδική κρεατόπιτα, την οποία και επιτέλους σας την παραθέτω. Τώρα που τα κατέχω τα της Ιρλανδικής κουζίνας, λόγω της σχέσης μου με τον Ιρλανδό, πρέπει να σας πω ότι η κουζίνα τους σε γενικές γραμμές είναι βαριά και ανθυγιεινή. Επίσης είναι το είδος φαγητών που θες να φας αν έξω βρέχει, έχεις μια ψιλοκατάθλιψη και περιφέρεσαι στο σπίτι με τις πιτζάμες τυλιγμένος σε μια κουβέρτα. Με το φαγητό πίνουν τις μπύρες τους (ίσως λόγω της γενικότερης κατάθλιψης). Η συνταγή που σας παρουσιάζω έχει τη σφραγίδα αποδοχής του Ιρλανδού ο οποίος μου είπε ότι είναι σαν αυτή που έτρωγε μικρός (βέβαια αυτό δε ξέρω τι βαρύτητα φέρει, καθώς επίσης μου έχει πει ότι μικρός έτρωγε ροκανίδια και χώμα). Αν την κάνετε, μπορείτε να πείτε στους καλεσμένους ότι είναι Ιρλανδική πίτα (το πρόβλημα με τη κρεατόπιτα είναι ότι στα ελληνικά ο τίτλος για κάποιον λόγο παραπέμπει σε κάτι πονηρό, και έτσι μου έχει τύχει να πω σε Έλληνα, θα φτιάξω κρεατόπιτα το βράδυ, θες να έρθεις? Και ο άλλος σου τσιμπάει το ποπουλίνο και σου λέει, “το έπιασα το υπονοούμενο, θες να σου έρθω ξυρισμένος?”)



Για τη γέμιση:
Μισό κιλό βοδινός κιμάς
1 μεγάλο κρεμύδι, ψιλοκομένο
1 φλιτζάνι ζωμός βοδινού
2 κουταλιές σούπας αλεύρι
αλάτι πιπέρι
½ φλιτζάνι βούτυρο
4 κρεμύδια κομένα σε λεπτές φέτες
4 πατάτες κομένες σε μικρά κομάτια

Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα τηγάνι. Σωτάρουμε το κρεμύδι και τον κιμά. Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τις πατάτες και τα καρότα ώσπου να τρυπιούνται με το πηρούνι και τα στραγγίζουμε. Σε άλλη κατσαρόλα (ναι έχει πολλά σκεύη η συνταγή) ζεσταίνουμε το ζωμό με το αλεύρι ανακατεύοντας σε χαμηλή φωτιά ώσπου να δέσει. Προσθέτουμε τον κιμά με το κρεμύδι, τις πατάτες και τα καρότα.

Για τη ζύμη:
2 φλιτζάνια αλεύρι
λίγο αλάτι
½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 φλιτζάνι γάλα

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά ώσπου να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα και ανοίγουμε τη ζύμη πάνω σε κηρόχαρτο με τον πλάστη.

Λίγο περισότερο από τη μισή ζύμη χρησιμοποιείται για το κάτω μέρος της πίτας μας, καθώς την απλώνουμε στο ταψί μας (βασικά βάση για τάρτα).

Προσθέτουμε τη γέμιση με το κρέας. Σκεπάζουμε το ταψί με την υπόλοιπη ζύμη και αν θέλουμε την αλείφουμε με αυγό. Με ένα πηρούνι κάνουμε λίγες επιφανειακές τρύπες στη ζύμη. Ψήνουμε για μισή ώρα περίπου στους 180 βαθμούς ώσπου να ροδοκοκινίσει.

Για το σερβίρισμα:
Φοράμε κάτι απλό και απέριτο, κατά προτίμηση see-through. Αφού έχουμε βγάλει τη κρεατόπιτα από το φούρνο και την έχουμε αφήσει να κρυώσει για δέκα λεπτά, πιάνουμε το σκεύος με γάντια μη καούμε και την περιφέρουμε καθώς κουνιόμαστε προκλητικά. Καλό θα ήταν να είναι μπροστά και κάποιος άλλος για να μη δίνουμε παράσταση μόνοι μας, αλλά και μόνοι μας να είμαστε, δε μας χαλάει. Αφού έχουμε κάνει πέντε περιστροφές με το νεγκλιζέ και το ταψί στα χέρια, το ακουμπάμε στο τραπέζι και παίρνουμε ένα μαχαίρι και κόβουμε ένα κομάτι. Καθώς κόβουμε, βογγάμε με ηδονή, και όταν βάζουμε το κομάτι σε ένα πιάτο, βγάζουμε επιφωνήματα θαυμασμού.

Καλή επιτυχία!