Ανταπόκριση από Colorado-Part II

Λατρεμένοι αναγνώστες, συνεχίζω την ανταπόκριση μου από το εξωτικό Κολοράντο.
Όλο το πρωί η Τσουτσουνέλα πάλευε με τα αξεσουάρ του σκι, εγώ την έβλεπα από το καφενείο να πέφτει στα χιόνια και να ξανασηκώνεται και να το παλεύει, καθώς έπινα το καπουτσίνο μου από το απέναντι καφενείο. Διότι δε τρελάθηκα να πάω να ξεποδαριαστώ με το σκι και να τσουβαλιάζομαι σα γιουβαρλάκι στις βουνοπλαγιές. Εκεί στο καφενείο όπου έπινα τον καπουτσίνο, όπως προείπαμε, συνάντησα και μια παρέα φοιτητών αρχιτεκτονικής από τη Νότια Ντακότα. Με κάλεσαν για φαγητό, εγώ όμως επειδή είμαι άτομο σεμνό και ντροπαλό δέχτηκα μόνο μετά από κάποια παρακάλια. Το εστιατόριο του χιονοδρομικού κέντρου σερβίρει χαμπουγκερς και πατάτες και κροκέτες αλλά σε περιβάλλον με χλιδή και πλούτο. Παθαίνεις δηλαδή μια σύγχυση, λες είμαι στα ΜακΝτόναλτς ή σε χλιδάτο εστιατόριο? Οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής ήσαν καλά μεν παιδιά αλλά δυστυχώς λίγο αγεωγράφητα, και με ρωτούσαν που ακριβώς είναι η Ελλάδα και τι γλώσσα μιλάμε εκεί και με ξενέρωσαν (αυτό μου συμβαίνει δυστυχώς συχνά στην Αμερική.)
Επιτέλους κατά το απόγευμα η Τσουτσουνέλα αποφάσισε να σταματήσει τα μαθήματα σκι και έτσι πήραμε το πουλμαν να πάμε σε γειτονικό αγοραστικό κέντρο να κάνουμε ψώνια. Μπαίνοντας στο πουλμαν την έσπρωξε ένας κύριος κατά λάθος και μετά προθυμοποιήθηκε να της κρατήσει και τη τσάντα και την πόρτα λέγοντας “Let me be a cavalier” και η Τσουτσουνέλα, μετά από τρία χρόνια στην Αμερική αλλά με ελειπείς ακόμα γνώσεις Αγγλικών, γύρισε και με ρώτησε «Τι μου λέει αυτός καλέ? ότι είναι καβλιάρης?»
Χτες το βράδυ η Τσουτσουνέλα πέρασε μια «βραδυά τζαζ» (που είναι η συντόμευση του «μια βραδυά που την πήραν δέκα πεζοναύτες που ήταν όλοι τους εντελώς τζαζ»).
Εγώ πάλι είχα κουραστεί από το ταξίδι, τις βόλτες και τα ψώνια και πέρασα ήσυχα το βράδυ διαβάζοντας «Διαχρονία και συνεργεία: μία πολιτική πολιτισμού» του Ευάγγελου Βενιζέλου, βιβλίο άκρως διεγερτικό, κάτω από το φως των κεριών. (Δεν έκανα εγώ τρέλες, σε αντίθεση με τις κακοήθειες που διαδίδει ο παλιοπρόβατος που θέλει να με παρουσιάσει εξώλης και προώλης.
Σε δύο μέρες φεύγουμε. Ελπίζω αύριο να γνωρίσω κανένα άνθρωπο της διανόησης και του πολιτισμού, του επιπέδου μου δηλαδή, γιατί έχω αρχίσει και βαριέμαι μέσα στα χιόνια.