Thoughts

Τι τραβάω εδώ στη ξενιτιά, δε περιγράφεται. Τη Δευτέρα είναι αργία (Labor Day) αλλά η στρίγγλα μας έστειλε email να πάμε στη δουλειά για λίγες ώρες γιατί πρέπει να κάνουμε σύσκεψη για ένα πρότζεκτ. Σκέφτηκα να πω ότι δεν διάβασα τα μηνύματα μου, αλλά κατά κακή μου τύχη χτύπησε το σταθερό και το σήκωσα απερίσκεπτα, και ήτο η στρίγγλα αυτοπροσώπως που ήθελε να μου το πει και τηλεφωνικώς να πάω στη δουλειά. Τη να της πεις της παλιοστρίγγλας, ότι δεν έχει κάποιον να περάσει σπίτι της? δεν είναι σωστό να ξύνουμε πληγές, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, στο σπίτι του ξεσκισμένου δε μιλάνε για καβλί. Και τώρα πρέπει να πάω να δουλέψω ενώ εγώ βαριέμαι και νυστάζω μονίμως και συνεχώς (τι κακό και αυτό).... Με πήρε και τηλέφωνο η τρελοκοτσιδού από τη δουλειά για να μου πει και η ίδια πόσο τα είχε πάρει που δουλεύουμε αύριο. Αλλά είπε θα φτιάξει μάφινς να φάμε, μπράβο της η κοπέλα, ακόμα και στις φουρτούνες σκέφτεται το κοινό καλό, έχουν και οι Αμερικανοί αυτόν τον εθελοντισμό. Όταν προσφέρεις όμως στο κοινωνικό σύνολο, νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος. Εγώ πχ όταν τα είχα με τον ποταπό Πρόβατο, του έπλεκα πεοκάλτσες για να μη κρυώνει το 41ποντο πέος του τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όταν χωρίσαμε, τις μάζεψα όλες και τις έκανα δωρεά στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου να τις βάλουν στις προβοσκίδες στους ελέφαντες μην πουντιάσουν το χειμώνα τα ζωντανά....Και ένιωσα μεγάλη χαρά που οι ελέφαντες θα ζεσταίνονταν, είναι σπουδαία υπόθεση να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις κάτι σε αντάλλαγμα.... We are the world, we are the children (δεν είμαι καλά, δεν είμαι καθόλου καλά.....)


Υ.Γ. 1
Έτσι πρέπει να διδάσκεται η Χημεία:


Υ.Γ.2
Σε πότισα ροδόσταμο, με πότισες μοχίτο....