Γνωριμία

Πριν λίγες μέρες πήγα σε εκδήλωση της ελληνικής ομογένειας εδώ στην παγωμένη ξενιτιά όπου θα γινόταν προβολή μιας ελληνικής ταινίας και μετά συζήτηση με τους συντελεστές της.
Παρόλο που στη δουλειά γίνεται χαμός και ήμουν πολύ κουρασμένος, αποφάσισα να πάω γιατί πάνω απ’όλα στηρίζω την πατρίδα μου, το έθνος μου και την ταυτότητα μου (επίσης η Mrs Petrochilos είπε ότι θα μαζευτούν και πολλοί Έλληνες φοιτητές και σκέφτηκα ότι μπορεί να έκανα κάποιο κονέ με σκόπο το γάμο).
Έφτασα με μικρή καθυστέρηση, η ταινία ευτυχώς δεν είχε αρχίσει ακόμα και ο κόσμος ήταν μαζεμένος στο φουαγιέ. Οι περισσότεροι ήταν Έλληνες αλλά είχε και αρκετούς Αμερικάνους. Η Mrs Petrochilos με το που με είδε άρχισε να κουνάει το χέρι της να πάω κοντά, Πλησίασα και την βρήκα με τον εραστή της από την Μοντάνα (ναι ακόμα εδώ είναι αυτός ο άχρηστος, ή μάλλον, πήγε και ξαναγύρισε). Ο εραστής της με κοίταγε περίεργα, αλλά ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκα γιατί σκέφτηκα ότι θα ήταν λίγο δύσκολο να με βιάσει μπροστά σε 200 άτομα. Κάποια στιγμή επιτέλους άνοιξαν οι πόρτες της αίθουσας και ο κόσμος άρχισε να προχωρά (με το γνωστό κομψό τρόπο που διακρίνει εμάς τους Έλληνες, δηλαδή σπρωξιές, χουφτώματα, πανικός λες και πρόκειται για το τελευταίο συσίτιο). Μέσα στον πανικό ο εραστής της Μrs. Petrochilos μου ψιθύρισε στο αυτί “εμείς έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση” (δηλαδή νομίζω ότι αυτό είπε, μπορεί να είπε ότι τον πονάει η μέση του, δε παίρνω και όρκο γιατί γινόταν φασαρία με τον όχλο εκείνη τη στιγμή). Μπήκαμε επιτέλους και εγώ επίτηδες κάθησα τρεις σειρές πίσω από την Μrs Petrochilos και τον εραστή της (μη με βιάσει μέσα στο σκοτάδι κατά τη διάρκεια της ταινίας).
Η ταινία ήταν βλακώδης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μετά την προβολή στη διπλανή αίθουσα είχαν ποτά και μεζέδες (από γνωστό Ελληνικό εστιατόριο της πόλης μας) και αφού τσίμπησα λίγα τυροπιτάκια, κάτι σπανακοπιτάκια, κάτι κεφτεδάκια και λίγες πατάτες, α και κάτι ντολμαδάκια-ήταν μετά τη δουλειά και δεν είχα φάει, τι να έκανα, πήγα και χώθηκα σε μια παρέα Ελλήνων που γνώριζα τους περισότερους και οι οποίοι συζητούσαν με πάθος για το Βατοπαίδι (το οποίο είναι άσχετο με το θέμα της ταινίας).
Εκεί λοιπόν γνώρισα και έναν ακόμα Έλληνα που μπορώ να πω μου κίνησε το ενδιαφέρον. Καταρχάς είναι από τους λίγους εν ζωή Έλληνες και μάλιστα νέος, που χρησιμοποιεί το “δα”. Ξεκίνησε λέγοντας “ε όχι δα” και αργότερα είπε “δεν είμαστε δα και καινούργιοι.” Μιλάει σα να έχει βγει από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, είναι σα να είναι ο Ζάχος Χατζηφωτίου φυλακισμένος στο σώμα ενός 30αρη. Πολλές φορές μου θύμισε το λατρεμένο Δόκτωρα Φλάντζα με το στόμφο και το κύρος που τον διακρίνει. Επίσης ξέχασα να σας πω ότι ο νεαρός αυτός φορούσε τιράντες. Οπότε τον θέλω κολασμένα. Δε το λες κούκλο, αλλά είναι εμφανίσιμος. Θα μου πείτε ότι και άλλες φορές τα κριτήρια με τα οποία διαλέγω άντρες (πχ. Νώντας λόγω ονόματος) δε μου έχουν βγει σε καλό, αλλά με το συγκεκριμένο νεαρό πιστεύω ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καταρχάς δουλεύει μάνατζερ σε μεγάλο ξενοδοχείο (δηλαδή θα έχει πρόσβαση σε ελεύθερα δωμάτια για κολασμένο σεξ). Δεύτερον, το ρολόι του είχε ζωγραφιά τον Μίκυ Μάους, που σημαίνει ότι είναι κατά βάθος ένα παιδί (ή ότι είναι κακόγουστος, παίζει και αυτό). Και τρίτον, μιλάει σε όλους στο πληθυντικό, που δείχνει άνθρωπο ευγενή και καλλιεργημένο. Με δεξιοτεχνία πήρα το τηλέφωνο του (ότι και καλά θα τον ενημερώσω για εκδηλώσεις του ελληνικού συλλόγου και επειδή είπε ότι θα τον ενδιέφερε να διδάξει ελληνικά στο Greek School). Πάω να ράψω νυφικό.