ντολμαδες

Ο mahleroukos με κάλεσε σε μπλογκοπαίχνιδο που πρέπει, λέει, να γράψεις μια ιστορία που να έχει να κάνει με ντολμαδάκια. (Ήθελα να 'ξερα ποιος την ξεκίνησε αυτή την αλυσίδα, ο Μαμαλάκης?)

Τέλος πάντων, επειδή εγώ έχω μεγάλη καρδιά αλλά και ταλέντο στην μαγειρική, θα σας διηγηθώ μια ιστορία αληθινή που μου συνέβη τα δύσκολα εκείνα χρόνια της σχέσης μου με τον Πρόβατο.
Μια μέρα λοιπόν πέρναμε το πρωινό μας στο μικρό μας σαλόνι όπως κάθε μέρα, πριν ο Πρόβατος να πάει στη δουλειά του (στην οικοδομή) και εγώ είχα εκείνη την ημέρα να πάω για καφέ με τη φίλη μου τη Γωγώ την Αντζολετάκη και μετά να γυρίσω σπίτι να ετοιμάσω ντολμαδάκια. Όταν είπα στον Πρόβατο το πρόγραμμα μου για την ημέρα, εκείνος έδειξε περίεργο ενδιαφέρον και άρχισε να με ρωτάει πόσο θα λέίψω για καφέ, και όταν του είπα "έ κανά δύωρο", μου είπε, γιατί τόσο λίγο, κάτσε παραπάνω. Μετά το πρωινό πήγα στην κουζίνα και μετά από κανένα μισάωρο πήγα να δω τι κάνει ο Πρόβατος γιατί θα αργούσε στη δουλειά. Τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι με τις πυτζάμες. Πρόβατε, τι κάνεις, θα αργήσεις, του λέω. "Α δεν αισθάνομαι καλά-my tummy hurts" είπε και με το ένα χέρι έπιασε την κοιλιά του ενώ το άλλο το είχε κοντά στο στόμα του και πιπιλούσε το δάχτυλο του. Έδειχνε σαν ένα μικρό αθώο παιδάκι.
-Α τότε μη πας στη δουλειά! Κάτσε να ξεκουραστείς. Κάτσε να σου φτιάξω ένα χαμομήλι. Θα πάρω και τηλέφωνο τη Γωγώ να ακυρώσω το ραντεβού μας.
-ΟΧΙ ΟΧΙ, όχι, μη το ακυρώσεις! Να πας! Εγώ θα κοιμηθώ λιγάκι, θα δω και λίγο τηλεόραση που έχει Μπομπ Σφουγγαράκη, θα παίξω με τα playmobils μου και θα γίνω περδίκι.
Άνησυχούσα, αλλά δέχτηκα και έτσι μετά από κανένα μισάωρο βγήκα να πάω για καφέ. Επειδή όμως εγώ είμαι faith and loyal spouse, δε κάθησα να πιω καφέ, αλλά με το που ήρθε η Γωγώ, της είπα τι είχε συμβεί και ότι έπρεπε να γυρίσω σπίτι γρήγορα. Έτρεχα στους δρόμους της Ελευσίνας (όπου και μέναμε) και με τη γλώσσα στο στόμα έφτασα στο περίπτερο στη γωνία να αγοράσω Μίκυ Μάους, Μανίνα και Σούπερ Κατερίνα για τον Πρόβατο. Το περίπτερο όμως ήταν κλειστό (μέρα μεσημέρι). Ξεκλειδώνοντας την εξώπορτα του διαμερίσματος άκουσα μια βαριά αντρική φωνή να λέει "Spank me daddy". Α καλά, σκέφτηκα, παραείναι progressive ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης. Ανοίγοντας την πόρτα αντίκρυσα τον Πρόβατο ανεβασμένο σε μια καρέκλα να φοράει μια δερμάτινη στολή με καρφιά και να κρατάει ένα μαστίγιο και τον περιπτερά μας στα τέσσερα στο πάτωμα με ένα λουρί.
Φυσικά το σοκ μου ήταν μεγάλο. Η πίκρα της προδοσίας αβάσταχτη...Πως είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος που πριν μισή ώρα ήταν σα το Χρήστο Σεντικάι με τις πιτζαμούλες να μεταμορφώνεται σε Μαρκήσιο ντε Σαντ με δερμάτινα και μαστίγια? Και να πατάει με τις μπότες πάνω στο ύφασμα της καρέκλας? Πως μπορούμε να γνωρίζουμε πραγματικά το σύντροφο μας? Και πως ξέρουμε τι κρύβουν οι τροφές που δίνουμε στα παιδιά μας (άσχετο)? Έτρεξα στο υπνοδωμάτιο, έκλεισα την πόρτα και έκλαψα όλη μέρα. Από τη θλίψη μου τα ντολμαδάκια δε τα έκανα τελικά εκείνη την ημέρα...


Υ.Γ.1. Αφιερώνω την αφήγηση μου αυτή στον revqueerouli που είναι και φαν του μικρού Σεντικάι....

Υ.Γ.2. Σας αφήνω με ένα ρομαντικό τραγούδι....