Dinner

Λατρεμένοι αναγνώστες, βγήκα για φαγητό με το Νώντα και δεν είχε την επιθυμητή έκβαση το δείπνο αυτό, όπως ακριβώς το φοβόμουν. Συναντηθήκαμε στο κινέζικο. Ο Νώντας ήταν μέσα στην καλή χαρά, αλλά όχι σα βρεγμένη γάτα, αλλά σα να μη συνέβαινε τίποτε και ήμασταν σε μεγάλα κέφια. Εγώ φυσικά δεν είχα σκοπό να το αφήσω έτσι, οπότε πήρα το ύφος της Κάτιας Δανδουλάκη που στη Λάμψη ήταν σα κάτι να την τσάντιζε αφόρητα αλλά επειδή είναι κυρία δε μιλάει.
Ο Νώντας παρήγγειλε ορεκτικά, κυρίως πιάτο, δεύτερο πιάτο, τρίτο πιάτο, μιλάμε για μεγάλη όρεξη.
Ώσπου να φέρουν τα φαγητά, μιλήσαμε για το πως ήρθε το φθινόπωρο, για τις εκλογές, για την τιμή της βενζίνης. Μόλις ήρθαν τα ορεκτικά και ο Νώντας έπεσε με τα μούτρα, αποφάσισα να κατευθύνω τη συζήτηση στη σωστή κατεύθυνση.

-Νώντα, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε για την απίστευτη προδοσία σου. Όχι ότι υπάρχουν δικαιολογίες γιαυτό που έκανες, αλλά μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις να εξηγήσεις τις πράξεις σου.
Ο Νώντας με μπουκωμένο στόμα και με το πηρούνι στο χέρι μπουκωνόταν κιάλλο και προσπαθούσε να μιλήσει ταυτόχρονα.
-Δεν έφταιγα εγώ και το ξέρεις. Αυτή μου την έπεσε. Μου είπε να περάσω για καφέ γιατί θα ήμουν μόνος που θα είχες φύγει, και πήγα για καφέ αλλά αυτή μου έβγαλε κρασί και επέμενε να πιω....
-Δηλαδή σε μέθυσε?
-Ναι, επίτηδες το έκανε. Ούτε θυμάμαι τι έγινε. Αυτή τα φταίει όλα. Είναι δυνατόν να έκανα κάτι εγώ, που είχα πέσει σε κατάθλιψη όταν έφυγες (ναι το πίστεψα) και όλη μέρα τραγουδούσα λυπητερά τραγούδια (ladies and gentlemen, ο τροβαδούρος του έρωτα, ο Νώντας).
Αποφάσισα ότι με το στυλ Δανδουλάκη δεν οδηγούσα τη συζήτηση εκεί που ήθελα, και έπρεπε να το παίξω πιο αντρουά, και πήρα ύφος Λιάνας Κανέλη.
-Άκου Νώντα, κατά πρώτον, μη μασάς με ανοιχτό στόμα όσο μιλάς, γιατί τόσο ρύζι στη μάπα δεν έφαγα ούτε στο γάμο του ξαδέλφου μου που ήμουνα και κουμπάρος. Και κατά δεύτερον, πας να βγεις και από πάνω! Σε λίγο θα μου πεις να σου ζητήσω εγώ συγγνώμη. Τόση ώρα δε σε έχω ακούσει να λες ότι το μετάνιωσες!
-Μα σου λέω, δε φταίω εγώ. Αλλά εντάξει, σου ζητώ συγγνώμη!
Ξεκίνησα έναν μονόλογο για το πόσο με πλήγωσε και το ότι πήγε με το φίδι το κολοβό, που υποτίθεται ότι ήταν φίλη μου. Που με πρόδωσε και με πούλησε. Που σε μια σχέση υπάρχει ειλικρίνεια και πίστη. Μέσα σε αυτό το μονόλογο (και τολμώ να πω ότι είχα συγκινήσει και τον εαυτό μου-τόσο ωραία τα έλεγα) γυρνάω να τον κοιτάξω (γιατί ως εκείνη την ώρα μιλούσα κοιτώντας το κενό, όπως κάνουν στις σαπουνόπερες) και βλέπω το Νώντα το γουρούνι να έχει δύο σπρινγκ ρόλς στο στόμα του, και να προσπαθεί να βάλει και μια κουταλιά ρύζι με κοτόπουλο. Τα μάγουλα του ήταν τόσο φουσκωμένα, νόμιζα ότι είχα μπροστά μου τον Βενιζέλο.
-Νώντα, με προσέχεις ή χλαπακιάζεις?
-Όχι ρε συ, προσέχω, απάντησε προσπαθώντας να καταπιεί με κατακόκινο πρόσωπο! Αυτό μου έλειπε να σκάσει και όλας να τρέχουμε.
Μετά είπε κάτι παπαριές ότι ήταν στρεσαρισμένος με τη νέα δουλειά, και με τα λεφτά για το νοσοκομείο και ήταν δύσκολη φάση και το φίδι το κολοβό τον παρέσυρε, γιατί ήταν τόσο αγχωμένος.
-Νώντα, θες να μου πεις ότι σε βίασε? Ότι είσαι μικρό παιδί και σε παρασύρουν? Ότι δεν έχεις δική σου θέληση?
-'Οχι ρε συ... Να σου πω ...να πάρουμε τηγανητό παγωτό? δεν έχω δοκιμάσει ποτέ.
Έ άστο διάολο Νώντα, φάει όλο το μενού και χέσε μας. Και φυσικά ως άνθρωπος της διανόησης και της πχιότητας, σηκώθηκα και έφυγα. Το ζώον νόμιζε ότι πάω στην τουαλέτα και μου φώναζε, όχι από εκεί, δίπλα στην κουζίνα! Βγήκα και πήρα ένα ταξί και γύρισα σπίτι. Μου άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή αλλά δεν έχω βρει ακόμα το σθένος να το ακούσω....