Thoughts

Στη δουλειά γίνεται πανικός και η στρίγγλα έχει πάλι τα νεύρα της. Σήμερα το πρωί μας ανακοίνωσε ότι το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ φέτος θα είναι μισή ώρα και όχι 2 ώρες όπως παλαιότερα, λόγω φόρτου εργασίας. Λες και είχα όρεξη να στριμωχτώ σε ένα δωματιάκι με όλους τους συναδέλφους και να τρώμε κουλουράκια και να λέμε βεβιασμένα αστεία και όλοι να κοιτάνε τα ρολόγια τους νευρικά. Άσε που φέρνει ο καθένας το κάτιτις του (κουλουράκια, κέικ κλπ) και έχουμε κάτι άτομα στο γραφείο για τα οποία έχω τις αμφιβολίες μου πόσο καθαρές είναι οι κουζίνες τους. Αν κιόλας επιμένει κάποιος να δοκιμάσει η στρίγγλα ειδικά τα κουλουράκια, είναι δεδομένο ότι τα κουλουράκια έχουν ποντικοφάρμακο.
Και θα μου πείτε τώρα τι κάθομαι και σας λέω για κουλουράκια και συνταγές? Μα τι να σας πω λατρεμένοι αναγνώστες? Για την αποχή από το σεξ? Ή για την Mrs Petrochilos η οποία με παίρνει τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά τη μία να πάμε για καφέ, την άλλη για ψώνια.... Δέχτηκα πάλι να βγούμε την Παρασκευή και να πάμε σε μια χορωδία (όχι Τρικάλων) που τραγουδάνε κάτι Χριστουγεννιάτικα, τι να κάνω και εγώ, δε μπορώ να της λέω συνέχεια όχι.. Άσε που στο διαφημιστικό είδα στη χορωδία κάτι καυτά τεκνά, οπότε ίσως πάω μετά μπακστέιτζ και ξεβρακώσω κανένα (τι λέω Θέε μου πάλι με το στερητικό το σύνδρομο)...
Ευτυχώς ξαναγύρισε ο billzoukoulis και έχω και μία ενημέρωση για τα ελληνικά δρώμενα. Και μια και είπα για τα ελληνικά δρώμενα, θέλω να εκφράσω την αγανάκτηση μου. Όντως υπάρχει μεγάλη ακρίβεια στην Ελλάδα και είναι δύσκολο να τα βγάλει πέρα κανείς με ένα χαμηλό μισθό κλπ, αλλά μου τσακίζει τα νεύρα όταν τα κανάλια σε κάθε γιορτή αρχίζουν 2-3 βδομάδες πριν τα ρεπορτάζ για τη τιμή της γαλοπούλας και του αρνιού και τις συνεντεύξεις με ηλικιωμένους που λένε "είναι απλησίαστα, φέτος δε θα φάμε κρέας, θα είναι άδειο το γιορτινό τραπέζι, θα κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι, θα βράσουμε πέτρες κλπ" Ακόμα και το χιούμορ της ελληνικής επιθεώρησης είναι πάντα αυτό του δεν έχουμε να φάμε, άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια. And I repeat, δε λέω ότι δεν υπάρχει εξαθλίωση και φτώχεια, αλλά αυτό το παράπονο του "δεν έχουμε να φάμε" έχει ποτίσει το DNA του Έλληνα και βλέπεις νέα παιδιά να βγαίνουν έξω κάθε βράδυ και να γλεντάνε, και όταν τους λες πως περνάς, σου λένε "άστα φίλε, δύσκολα" (και να σημειώσω περικαλώ ότι για το μέσο Αμερικάνο οι καθημερινές έξοδοι σε καφέ και κλαμπ είναι όνειρο θερινής νυκτός).
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε την κοινωνική ανάλυση... Χθες πέρασα από το παγωτατζίδικο που δούλεύε ο Νώντας και έριξα ένα γρήγορο βλέμα αλλά δεν ήταν μέσα, ίσως να ισχύουν οι φήμες ότι τον έδιωξαν...