(no) social life

Η κοινωνική ζωή μου τις τελευταίες μέρες έχει πέσει σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο που η μόνη μου διασκέδαση είναι να βάζω συναδέλφους Αμερικανούς να λένε "ποπουλίνο" και να γελάω με το πως το λένε με αμερικανική προφορά και να βγαίνω με την Τσουτσουνέλα για καφέ. Γιατί αποφάσισα να δώσω τόπο στην οργή και να τη συγχωρέσω το φίδι το κολοβό. Η καημένη όμως έχει τελευταία προβλήματα. Οι γονείς της βαρέθηκαν να της στέλνουν λεφτά και εκείνη να χαζολογεί (υποτίθεται ότι σπουδάζει εδώ, αλλά έχει πάει δυο φορές τα τελευταία τρία χρόνια στο πανεπιστήμιο). Ο πατέρας της της πέταξε σπόντα ότι δε περιμένει προκοπή και αρκετά ανέχτηκε κάτι που το θεώρησε βίτσιο, άντε μη τα πάρει και τα γράψει όλα στην αδελφή της Τσουτσουνέλας. Και φυσικά η σπόντα αυτή είναι γιατί ο πατέρας της Τσουτσουνέλας δε δέχτηκε ότι ο γιος του ο Μανώλης θα έκανε καριέρα στο Σικιάγο ως Τσουτσουνέλα. Πίστευε, απ'ότι μου εξήγησε η Τσουτσουνέλα, ότι ήταν κάτι προσωρινό (δηλαδή και αυτός ο δόλιος, δε κατάλαβε όταν ο Μανώλης στο αεροδρόμιο στο πρώτο ταξίδι για Αμερική φορούσε μέικ-απ και ψεύτικες βλεφαρίδες ότι μάλλον δεν ήταν κάτι προσωρινό?).
Η Τσουτσουνέλα έχει αναστατωθεί γιατί είναι από πολύ ευκατάστατη οικογένεια και ήλπιζε να μπορέσει να ξεκοκαλίσει... ε... να επενδύσει, ήθελα να πω, τη μεγάλη περιουσία χωρίς να χρειάζεται να δουλέψει ποτέ. Σκέφτηκε η Τσουτσουνέλα λοιπόν, ότι πρέπει να δράσει άμεσα, συγκεκριμένα είπε "θα τους δείξω εγώ, θα πάω το καλοκαίρι και θα έχω δίπλα μου καμιά κουλή και θα κάνω τη στρέιτ".
"Τη λεσβία θες να πεις?"
"Αχ ναι, και δε μπορώ καθόλου να το παίζω λεσβία."
Εγώ όμως που είμαι άνθρωπος που θέλει να βοηθήσει, της έδειξα μια φωτογραφία της κοπέλας της Σύνθια Νίξον και της είπα ότι αν το παλέψει και τη φανταστεί με πλαστικό πέος μπορεί και να της είναι πιο εύκολο να φανταστεί ότι είναι ζευγάρι.

Στην αρχή χάρηκε, γιατί είπε ότι θα μπορούσε για λίγες μέρες να παριστάνει τη λεσβία αν η άλλη είναι τόσο αντρουά, αλλά μετά σκέφτηκε ότι οι γονείς της θα καταλάβαιναν ότι κάτι δε πάει καλά με τη νύφη. Αμ δε γίνεται εύκολα από Τσουτσουνέλα Τσουτσουνέλος, θέλει θυσία και δουλειά.
Το σχέδιο Β' που έχω σκεφτεί είναι να ζητήσουμε από την Τανίλα να το παίξει γκόμενα για λίγες μέρες όσο κρατήσει η επίσκεψη στους γονείς. Και φυσικά θα πληρωθείς Τανίλα για το κόπο σου, μη γκρινιάζεις. Κάνε και εσύ ένα ψυχικό!

It's in the news

Η ώρα της τέχνης

Θα ήθελα να παρακολουθήσετε το εξής κοινωνικό 9λεπτο σπαρακτικού ρεαλισμού και ρεσιτάλ ηθοποιίας....


Το απόσπασμα είναι από την ταινία χαστούκι στο κοινωνικό κατεστημένο "Οι Ομοφυλόφιλοι" με πρωταγωνίστρια την ιέρεια του ελληνικού θεάτρου Βάνα Μπάρμπα. Εδώ, αν αντέχετε, είναι και τα πρώτα επτά λεπτά της ταινίας. Αν δεν αντέχετε να το δείτε όλο, δείτε από το 3:50 μέχρι το 6:00....

Inauguration

Σήμερα το πρωί στη δουλειά είχαν ανοίξει την τηλεόραση στην αίθουσα συσκέψεων και η στρίγγλα μας επέτρεψε να δούμε την ορκομωσία του Ομπάμα. Είχαμε μαζευτεί όλοι και επικρατούσε μεγάλη συγκίνηση. Είχαν όλοι βουρκώσει ακούγοντας τις διάφορες ομιλίες και αναμένοντας την ομιλία του Ομπάμα, βλέποντας τα 2 εκατομύρια κόσμο που είχαν μαζευτεί. Ευτυχώς που εμφανίστηκε η Αρίθα Φράνκλιν με ένα καπέλο σαν αεροπλάνο Μπόινγκ και μπορέσαμε να το διακωμοδήσουμε. Εκεί που ο Ομπάμα μιλούσε και όλοι άκουγαν βουρκωμένοι (μέχρι και η στρίγγλα είχε δακρύσει), πλησιάζοντας προς τον τοίχο, ένιωσα πίσω μου κάτι να με ακουμπάει στον ποπουλίνο και σκέφτηκα "ποιος βέβυλος έχει το μυαλό του στο σεξ την ιστορική αυτή στιγμή, ελπίζω να μην είναι αυτός του οικονομικού, ελπίζω να είναι ο φοιτητής που κάνει την πρακτική του" αλλά γύρισα και διαπίστωσα ότι ήταν το λάπτοπ κάποιου που το είχε αφήσει ανοικτό στην άκρη του τραπεζιού.
Κοίταζα τους Αμερικάνους με ανάμικτα αισθήματα. Παρόλο που είχα επίγνωση της ιστορικής σημασίας της στιγμής αυτής, δεν είχα την έντονη συγκίνηση και συναισθηματική φόρτιση (η οποία πιστεύω είχε να κάνει και με την ολοκλήρωση-επιτέλους-της χειρότερης προεδρίας στην ιστορία τους, 8 χρόνια με τον Μπους ήταν κόλαση). Αλλά τους ζήλεψα που έχουν τόσες ελπίδες και πιστεύουν σε μια καινούργια εποχή (δε νομίζω ότι αυτή την ελπίδα και την αισιοδοξία την έχω νιώσει ποτέ με την ελληνική πολιτική σκηνή). Αφού είδαμε την ορκομωσία, και οι πιο πχιοτικοί σχολίασαν την ομιλία, και οι πιο επιφανειακοί το φουστάνι της Μισέλ Ομπάμα, η στρίγγλα μας είπε να πάμε στα γραφεία μας, και να μη χαζεύουμε. We can't spend the whole day watching TV, φώναξε, και ήμουν έτοιμος να της πω, Yes we can!, που είναι και το σύνθημα του Ομπάμα, αλλά επειδή ζούμε σε χαλεπούς καιρούς, αποφάσισα να μην το πω....

Sissy?

Fake

Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που τα είχα με τον Πρόβατο, και αφού είχαμε κλείσει πέντε χρόνια μαζί, του υπενθύμισα ότι η επέτειος αυτή είναι πολύ σημαντική και ότι καλό θα ήταν να μου έκανε κάποιο δώρο αντίστοιχο της σοβαρότητας της κατάστασης. Δεν είμαι βέβαια καμιά κατίνα να αρχίσω να ζητάω το ένα ή το άλλο, απλά με πολύ διακριτικότητα υπέδειξα τι θα άρμοζε στην περίσταση, με το να βάλω κάποια διακριτικά σημειώματα στα παπούτσια του, στις τσέπες όλων των παντελονιών του, στο καθρέφτη του μπάνιου και στο ψυγείο με φωτογραφία από το μαργαριταρένιο περιδέραιο Mikimoto που θα επιθυμούσα με την ένδειξη "Αυτό να μου πάρεις."
Το βράδυ λοιπόν που κλείσαμε ακριβώς πέντε χρόνια και κατά τη διάρκεια του ρομαντικού δείπνου που είχα ετοιμάσει, ο Πρόβατος έβγαλε από την τσέπη του κάτι και μου το έδωσε. Στην αρχή δάκρυα συγκίνησης γέμισαν τα μάτια μου. Κοιτώντας όμως καλύτερα, είδα τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα ένα κολιέ με πλαστικά κουμπιά δεμένα σε μια κλωστή. Η χαρτοπετσέτα ήταν λαδωμένη, και μύριζε τζατζίκι και κρεμύδι. Το δε κολιέ ήταν από τα μηχανήματα με τις τσίχλες που αγοράζει κανείς με λίγα σεντς (ή μάλλον δραχμές γιατί για τόσο παλιά μιλάμε). Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. "Τι είναι αυτό?" ρώτησα και εκείνος μου απάντησε "α δεν είχαν κουτί να το βάλουν γιαυτό το τύλιξαν σε χαρτοπετσέτα, αλλά μη στεναχωριέσαι, είναι Μικιμότο." Δεν έδειξα το θυμό μου γιατί είμαι άνθρωπος σεμνός και διακριτικός, απλά αντέδρασα με σεμνά ουρλιαχτά και ταπεινό σπάσιμο δύο βάζων και τριων μπιμπελό.
Ο Πρόβατος την επόμενη μέρα γύρισε στο σπίτι και μου έδωσε ένα κουτί. Αυτή τη φορά έχοντας βάσιμες υποψίες κοίταξα το κουτί που είχε όντως την επιγραφή αθηναϊκού κοσμηματοπωλείου. Ανοίγοντας το αντίκρυσα κάτι που έμοιαζε αρκετά με Mikimoto και είχε το λογότυπο. Αφού το εξέτασα στο φως και υπό τη μουσική υπόκρουση της γκρίνιας του Πρόβατου "γιατί δε με πιστεύεις? μια περιουσία έκανε" πείστηκα ότι το κόσμημα ήταν αληθινό και από τότε το διαφύλαξα ως κόρη οφθαλμού.
Επειδή όμως τώρα με την οικονομική κρίση τα πράγματα έχουν αλλάξει και αφού μετά από τόσα χρόνια έχουμε φτάσει στα δικαστήρια, αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να το πουλήσω για να καλύψω άμεσες ανάγκες (που έχω να πάω εκδρομή με παίκτες της τοπικής ομάδας ice hockey). Πήγα σήμερα στον κοσμηματοπώλη ο οποίος μετά από αναλυτική και εξονυχιστική εξέταση, αποφάνθηκε ότι το κολιέ είναι ντιπ για ντιπ ψεύτικο και μου είπε να μου δώσει ένα δολάριο γιατί του άρεσε το κουτί. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι, ένα χαστούκι, μια κλωτσιά (you get the picture, it was shocking and painful). Φυσικά και θα διεκδικήσω οικονομική αποζημίωση δια της δικαστικής οδού. Γιατί ως εδώ πια ο εμπαιγμός! Το μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι πολλές φορές αυτά που κρατάμε και φυλάμε με πείσμα και άγχος, αποδεικνύονται ότι δεν έδιναν στη ζωή μας την αξία που νομίζαμε. Επίσης, το άλλο μήνυμα είναι ότι ο Πρόβατος είναι μπαγαπόντης και ποταπός.

Why again

Παραλίγο για άλλη μια φορά να πέσω θύμα βιασμού. Σγκεκριμένα σήμερα το απόγευμα πήγα στο ταχυδρομείο να στείλω κάτι ηλίθια γράματα, και ενώ περίμενα σεμνά και ταπεινά στην ουρά, ο από πίσω μου μου έπιασε την κουβέντα. Μου είπε για το κρύο, για τα χιόνια και για τον Ομπάμα. Εγώ με την ευγένεια που με διακρίνει, χαμογελούσα και χωρίς να ενθαρρύνω τη συζήτηση, απαντούσα με μονοσύλλαβα του τύπου "yes", "aha", "really". Ο τύπος λοιπόν με το που τελίωσε με τη δουλειά του με πρόλαβε στην έξοδο λαχανιασμένος να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε για ένα ποτό. Και γενικά επειδή είμαι άτομο κοινωνικό, δε θα έλεγα όχι, αλλά το γεγονός ότι ήταν ήδη μεθυσμένος και μύριζε μπύρα από μίλια μακριά, και μασούσε τα λόγια του και περπατούσε με αστάθεια, με έκανε να απομακρυνθώ με ελαφρά πηδηματάκια, λέγοντας του ότι με περιμένουν έξι φίλοι μου για να πάμε κάπου που μας είχαν καλέσει. Γιατί άραγε τραβάω όλους τους προβληματικούς? Και αφού έφυγα από τα νύχια ενός ακόμα επίδοξου βιαστή, ξαναπήγα στη δουλειά! Ναι, λατρεμένοι μου φίλοι, στη δουλειά ενώ βράδιαζε. Γιατί η στρίγγλα μας έχει πεθάνει στις υπερωρίες! Αύριο θα βγω πάλι με τον Ντόναλντ, για τον οποίο όμως οι κακές γλώσσες λένε ότι είναι στρέιτ.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι ορόσημο, το οποίο αυτό το καιρό ο revqueeroulis και εγώ δουλεύουμε εντατικά για τη διασκευή του και επανακυκλοφόρηση του από ένα συγκρότημα έκπληξη, μην επιμένετε, δε μπορώ να σας πω παραπάνω...

I am back

Πήγα σε ελληνικό εστιατόριο εδώ στην παγωμένη ξενιτιά για να βρεθώ έστω και νοητά κοντά στη λατρεμένη μου πατρίδα (επίσης μου είχαν δώσει από το Greek School της εκκλησίας παραγγελία να πάω να πάρω κάτι κουτιά από το συγκεκριμένο εστιατόριο για πάρτυ που θα γίνει σε λίγες μέρες). Πήγα λοιπόν και όσο περίμενα να μου φέρουν τα κουτιά από την κουζίνα κάθησα στο πάγκο του μπαρ και ύστερα από λίγο ήρθε και κάθησε δίπλα μου ένας κύριος που αποδείχτηκε στη μετέπειτα συζήτηση ότι ήταν από την Ελλάδα και ζούσε στην Αμερική εδώ και 3 χρόνια. Μου είπε ότι είναι συγγραφέας αν και δουλεύει ως μηχανικός και ότι έχει γράψει ένα βιβλίο που δε δέχεται κανένας στην Ελλάδα να το εκδώσει γιατί το σύστημα δεν δέχεται την αντίδραση, και το βιβλίο αυτό λέγεται "Ο κλόουν που δε κάπνιζε." Του είπα ότι πολύ το εγκρίνω ότι ο συγκεκριμένος ο κλόουν είναι του αντικαπνιστικού και από το 2010 θα απαγορεύεται το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους στην Ελλάδα. Εκείνος μου είπε ότι δεν έχει σχέση με αυτά το βιβλίο, και ότι έχει να κάνει με τους ανθρώπους που το σύστημα τους φτύνει σα τσόφλια αυγών.... (πότε ακριβώς φτύνεις τσόφλια αυγών, όταν πας να τα φας ωμά και με τα τσόφλια?). Τέλος πάντων, θα μου πείτε τι θέλω να πω με αυτή την ιστορία... Θέλω να σας πω ότι όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Αλλά εγώ δε σταματώ να ψάχνω για Έλληνα σύζυγο, γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας "Πα-πούτσα από τον τόπο σου, κιας είν' και στραβωμένη".
Όλοι ψάχνουμε ένα ταίρι για να τα φτιάξουμε και να τραγουδήσουμε μαζί...