Fake

Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που τα είχα με τον Πρόβατο, και αφού είχαμε κλείσει πέντε χρόνια μαζί, του υπενθύμισα ότι η επέτειος αυτή είναι πολύ σημαντική και ότι καλό θα ήταν να μου έκανε κάποιο δώρο αντίστοιχο της σοβαρότητας της κατάστασης. Δεν είμαι βέβαια καμιά κατίνα να αρχίσω να ζητάω το ένα ή το άλλο, απλά με πολύ διακριτικότητα υπέδειξα τι θα άρμοζε στην περίσταση, με το να βάλω κάποια διακριτικά σημειώματα στα παπούτσια του, στις τσέπες όλων των παντελονιών του, στο καθρέφτη του μπάνιου και στο ψυγείο με φωτογραφία από το μαργαριταρένιο περιδέραιο Mikimoto που θα επιθυμούσα με την ένδειξη "Αυτό να μου πάρεις."
Το βράδυ λοιπόν που κλείσαμε ακριβώς πέντε χρόνια και κατά τη διάρκεια του ρομαντικού δείπνου που είχα ετοιμάσει, ο Πρόβατος έβγαλε από την τσέπη του κάτι και μου το έδωσε. Στην αρχή δάκρυα συγκίνησης γέμισαν τα μάτια μου. Κοιτώντας όμως καλύτερα, είδα τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα ένα κολιέ με πλαστικά κουμπιά δεμένα σε μια κλωστή. Η χαρτοπετσέτα ήταν λαδωμένη, και μύριζε τζατζίκι και κρεμύδι. Το δε κολιέ ήταν από τα μηχανήματα με τις τσίχλες που αγοράζει κανείς με λίγα σεντς (ή μάλλον δραχμές γιατί για τόσο παλιά μιλάμε). Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. "Τι είναι αυτό?" ρώτησα και εκείνος μου απάντησε "α δεν είχαν κουτί να το βάλουν γιαυτό το τύλιξαν σε χαρτοπετσέτα, αλλά μη στεναχωριέσαι, είναι Μικιμότο." Δεν έδειξα το θυμό μου γιατί είμαι άνθρωπος σεμνός και διακριτικός, απλά αντέδρασα με σεμνά ουρλιαχτά και ταπεινό σπάσιμο δύο βάζων και τριων μπιμπελό.
Ο Πρόβατος την επόμενη μέρα γύρισε στο σπίτι και μου έδωσε ένα κουτί. Αυτή τη φορά έχοντας βάσιμες υποψίες κοίταξα το κουτί που είχε όντως την επιγραφή αθηναϊκού κοσμηματοπωλείου. Ανοίγοντας το αντίκρυσα κάτι που έμοιαζε αρκετά με Mikimoto και είχε το λογότυπο. Αφού το εξέτασα στο φως και υπό τη μουσική υπόκρουση της γκρίνιας του Πρόβατου "γιατί δε με πιστεύεις? μια περιουσία έκανε" πείστηκα ότι το κόσμημα ήταν αληθινό και από τότε το διαφύλαξα ως κόρη οφθαλμού.
Επειδή όμως τώρα με την οικονομική κρίση τα πράγματα έχουν αλλάξει και αφού μετά από τόσα χρόνια έχουμε φτάσει στα δικαστήρια, αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να το πουλήσω για να καλύψω άμεσες ανάγκες (που έχω να πάω εκδρομή με παίκτες της τοπικής ομάδας ice hockey). Πήγα σήμερα στον κοσμηματοπώλη ο οποίος μετά από αναλυτική και εξονυχιστική εξέταση, αποφάνθηκε ότι το κολιέ είναι ντιπ για ντιπ ψεύτικο και μου είπε να μου δώσει ένα δολάριο γιατί του άρεσε το κουτί. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι, ένα χαστούκι, μια κλωτσιά (you get the picture, it was shocking and painful). Φυσικά και θα διεκδικήσω οικονομική αποζημίωση δια της δικαστικής οδού. Γιατί ως εδώ πια ο εμπαιγμός! Το μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι πολλές φορές αυτά που κρατάμε και φυλάμε με πείσμα και άγχος, αποδεικνύονται ότι δεν έδιναν στη ζωή μας την αξία που νομίζαμε. Επίσης, το άλλο μήνυμα είναι ότι ο Πρόβατος είναι μπαγαπόντης και ποταπός.