Γύρισα χτες το βράδυ. Είχα πάει σε άλλη πολιτεία της πολυαγαπημένης μας Αμερικής και επέστρεψα με το αεροπλάνο. Όμως στην επιστροφή ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι είχε καταιγίδες και χαλάζι στο Σικάγο και έτσι δεν ήξερε αν μπορούσαμε να προσγειωθούμε και περίμενε να τον ειδοποιήσουν από το κέντρο ελέγχου. Ώσπου να τον ειδοποιήσουν, κάναμε κύκλους πάνω από τη πόλη. Είχε όμως τόσες αναταράξεις που είχαν γίνει τα εντόσθια μας φραπέ. Και πάνω στην όλη κρίση άρχισε η διπλανή μου να κάνει εμετό. (Αχ και την έβλεπα που μασουλούσε κάτι πατατάκια στο αεροδρόμιο, τελικά τα είδα και τα πατατάκια σε μορφή πολτού στο κάθισμα και στο πάτωμα.) Η αεροσυνοδός έτρεξε με σακούλες και χαρτοπετσέτες και σα σωστή επαγγελματίας της λέει της γυναίκας "Καλά από τώρα σας πείραξαν οι αναταράξεις, που να αρχίσουμε να προσγειωνόμαστε που θα γίνεται χαμός." Μπράβο κοπέλα μου, τέτοια λέγε μας γιατί νομίζαμε ότι θα τη γλιτώναμε τη κρίση πανικού, και τώρα που μας το είπες, τι να κάνουμε, να ανοίξουμε την πόρτα να κατέβουμε? Τελικά του έδωσαν άδεια να προσγειωθεί του άμοιρου πιλότου και μας ανακοίνωσε "ας το προσπαθήσουμε". Τι να προσπαθήσουμε, εδώ δεν είναι να απλώσεις φύλλο για τυρόπιτα και να πεις το προσπαθήσαμε αλλά δε πέτυχε. Άρχισε η προσγείωση και το αεροπλάνο άρχισε τις τούμπες, εγώ τις προσευχές, η διπλανή συνέχισε με τους εμετούς και άλλοι απλά φωνάζανε ή κλαίγανε. Όταν άγγιξαν οι ρόδες του αεροπλάνου το έδαφος αρχίσαμε να αγγαλιαζόμαστε και να δοξάσουμε το Μεγαλοδύναμο. Μόνο κεριά που δεν ανάψαμε να πούμε και το "Χριστός Ανέστη".
Έτσι έλειπα αυτές τις μέρες και τώρα μόλις άρχισα να ενημερώνομαι για τα νέα της πατριδας μας.
Λέει η Καθημερινή ότι ύστερα από 60 χρόνια αρκούδα πάτησε στον Oλυμπο . Αρκούδε, ήσουν στον Όλυμπο το γουικέντ και δεν έγραψες στο μπλογκ σου? Και μια και είπα για αρκούδες, μέχρι πρότινος, μόνο δύο αρκούδες είχα σε υπόληψη, το αρκουδάκι του Casoline και τον Αρκούδο. Όμως πήγα στο ζωολογικό κήπο τη Κυριακή (στην άλλη πολιτεία που σας προείπα) και τα έχασα με δυο λευκές πολικές αρκούδες που έκαναν παιχνίδια και νάζια μπροστά σε δεκάδες θεατές πίσω από κάγκελα που χώριζαν το σπίτι τους (φτιαγμένο από πάγο) από τους θεατές με τα παγωτά και τα ποπ κορν στο χέρι που έβγαζαν φωτογραφίες σα τρελλοί.
Ο συγκεκριμένος ζωολογικός κήπος είχε από όλα, πίθηκους, γορίλες, καγκουρό, κότες, πάπιες, δελφίνια, κατσίκες. Για να τα δεις όλα τα ζωντανά θες δυο μέρες. Στο πουλμαν έγινε εντονότατη συζήτηση μεταξύ Αργεντινού τουρίστα και Αμερικανού τουρίστα για τη χρησιμότητα των ζωολογικών κήπων (ο Αργεντινός βέβαια πήγαινε και αυτός στον κήπο, αλλά ισχυριζόταν ότι πρόκειται για βάναυση χρήση των ζώων ως αντικειμένων διασκέδασης, ο Αμερικάνος έλεγε για προστασία ζώων που αλλιώς δε θα έπιβίωναν και για τη δυνατότητα επαφής και μόρφωσης). Εγώ δε πήρα θέση στο καβγά, γιατί δεν ήξερα και τι να πω, αλλά όταν αργότερα ήμασταν στο κλουβί με τους γορίλες και κάποιος σχολίασε την ομοιότητα συγκεκριμένου γορίλα με το Μπους, συμφώνησα απόλυτα με κίνδυνο να με σπάσει στο ξύλο ο συγκεκριμένος Αμερικανός τουρίστας (του καβγά) ο οποίος ήταν Ρεμπουπλικάνος.
Bears
3 comments:
Ενα. Οχι, δεν ήμουν εγώ στον Ολυμπο - εγώ, τά 'παμε, είμαι στην πόλη.
Φορέβερ εντ έβερ(;)
Δύο. Η ιστορία είναι γαμάτη, αλλά εκεί που άρχισα να ανησυχώ, σκέφτηκα: βρε βλάκα, αν όλα πήγαν στραβά, ποιός θα έγραφε το πόστ;
Και ηρέμησα :Ρ
Btw, ποιός απο τους τρείς στην φωτό είμαι εγώ; Γιατί έχω αρχίσει και μπερδεύομαι...:)
Αρκούδε από τους τρεις είσαι ο πιο γλυκούλης.
Ο λιγότερο τριχωτος επικεφαλής θα έλεγα εγώ, αλλά περι ορέξεως.. :)
Post a Comment