Book Club

Έχει παραγίνει πια με τα παιχνίδια από την Κίνα που δε τηρούν τις προδιαγραφές και αποτελούν κίνδυνο για τα παιδιά μας. Τώρα η κυβέρνηση προχώρησε στην απόσυρση τσουλήθρας από Κίνα που αποδείχτηκε επικίνδυνη για τα μικρά παιδιά.


On other news, με τον Κουβανό σερβιτόρο δε προέκυψε τίποτε ακόμη, δε ξαναπήγα ακόμη γιατί έμπλεξα με δουλειές. Ελπίζω το Σαββατοκύριακο να πάω, αν και μπορεί να μην έχει βάρδια τότε. Ίσως για σιγουριά να πρέπει να πάω την ίδια μέρα της εβδομάδας που τον πρωτογνώρισα.

Στο εν τω μεταξύ στο book club που πηγαίνω, κοντέψανε να σφαχτούνε προχθές. Λατρεμένοι αναγνώστες, εδώ στην παγωμένη ξενιτιά συνηθίζεται πολύ το book club, μαζεύεται μια ομάδα και διαβάζουν ένα βιβλίο το οποίο μετά συζητάνε σαν ομάδα. Άλλοτε διαλέγουν τα βιβλία που προτείνει για το μήνα η δημοτική βιβλιοθήκη, κάποιο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο ή η Όπρα στην τηλεόραση. Εγώ ανήκω σε ένα μπουκ κλαμπ από τη δουλειά όπου κάθε φορά ένας από εμάς διαλέγει ποιο βιβλίο θα διαβάσουμε για τον επόμενο μήνα. Στην ομάδα μας έρχονται κατά καιρούς διάφορα άτομα, αλλά ο πυρήνας αποτελείται από ένα πενηντάρη αριστερό (σπάνιο για τα αμερικανικά δεδομένα), ένα τύπο λίγο κοιμισμένο και την κοπέλα του, μια 35αρα με ταγιεράκια, έναν φοιτητή και μια Γιαπωνέζα που έχει το καφενείο στο χώρο της δουλειάς και τη γατούλα του σεξ (that would be me, beloved reader! Pay attention!). Όλα αυτά τα άτομα δουλεύουν στο ίδιο κτίριο (όχι για να μη νομίσετε ότι τους γνώρισα στο δρόμο). Το βιβλίο που είχε διαλέξει για τον Οκτώβριο ο αριστερός πενηντάρης ήταν το The God Delusion του Richard Dawkins το οποίο είναι βασικά ο ύμνος του αθεϊσμού. Η συζήτηση ξεκίνησε ομαλά και πολιτισμένα, αλλά σε κάποιο σημείο ο κοιμισμένος τύπος που είναι πολύ Χριστιανός, άρχισε να βρίζει και το βιβλίο και τον 50αρη και τη κοινωνία γενικότερα. Οι τόνοι ανέβηκαν, εγώ προσπαθούσα να ηρεμήσω τα πνεύματα προσφέροντας καφέ και κουλουράκια (ξέχασα να πω ότι η συνάντηση γίνεται κάθε φορά στο σπίτι αυτουνού που έχει διαλέξει το βιβλίο, αλλά επειδή ο 50αρης κάνει ανακαίνιση στο σπίτι του, λέει, έκανα εγώ τον οικοδεσπότη). Στο τέλος παραλίγο να πλακωθούν, οπότε η Γιαπωνέζα σηκώθηκε, μας παρακάλεσε να ηρεμήσουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να φανταστούμε ένα ήρεμο μέρος με ησυχία και αρμονία, αυτό κράτησε δέκα λεπτά, εγώ στο εντωμεταξύ άνοιξα τα μάτια μου για να σιγουρευτώ ότι είχα κλείσει το μάτι της κουζίνας και με τσάκωσε η Γιαπωνέζα. Τα πνεύματα ηρέμησαν και η συζήτηση συνέχισε ώσπου να ξεκουμπιστούν όλοι και να μείνω επιτέλους μόνος με τον λούτρινο αρκούδο μου στο κρεβάτι μου.