Merry Christmas

Τα δύσκολα χρόνια που ζούσα με τον Πρόβατο, δύο ήταν οι επίμονες φήμες που κυκλοφορούσαν στη γειτονιά μας, στη Δραπετσώνα. Η πρώτη φήμη ήταν ότι είχα κερδίσει την πρώτη θέση στα καλλιστεία Miss Pipa με μέσο (το οποίο ήταν αισχρή συκοφαντία που διέδιδαν οι δύο αναπληρωματικές, η Ελένη η κομώτρια και ο Τάκης ο φοροτεχνικός). Η δεύτερη φήμη ήταν ότι ο Πρόβατος ήταν μέλος της ρωσικής μαφίας (ακόμα παραμένει αδιευκρίνιστο-don’t ask, don’t tell). Η αλήθεια είναι ότι στη γειτονιά με ζηλεύανε γιατί ήμουν τρέντυ και μπροστά από την εποχή μου (εγώ διοργάνωσα το πρώτο red carpet event στη Δραπετσώνα, και είχα πληρώσει το περιπτερά να κάνει τον paparazzi στην αυλή μας, αλλά δε τα καταλαβαίνανε αυτά και έλεγαν ότι είμαι για δέσιμο). Τα Χριστούγεννα όμως έρχονταν όλοι να δοκιμάσουν τα μελομακάρονα μου και τους κουραμπιέδες μου, και να θαυμάσουν το σεμνό και λιτό χριστουγεννιάτικο στολισμό που έκανα στο σαλόνι μας. Και διαπίστωνα ότι οι μέρες των Χριστουγέννων είναι όντως μέρες αγάπης και φιλίας. Αφού όλοι οι γείτονες, αυτοί οι ίδιοι που δε δίσταζαν να σχολιάζουν και να κουτσομπολεύουν, τις μέρες αυτές έρχονταν για να ευχηθούν, και ενώ όλο το χρόνο με εκνεύριζαν, όταν τους έβλεπα όλους μαζεμένους γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να πίνουν κρασί και να τραγουδούν γυμνοί, ένιωθα ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων σε κάνει να συγχωρείς και να αγαπάς. Μπορεί να μη κρατάει πολύ η διάθεση αυτή (ίσως όσο κρατάνε οι γιορτές) αλλά όσο είναι κανείς σε πνεύμα συγχώρεσης νιώθει πιο ελεύθερος (και αυτές τις γιορτινές μέρες κατάφερνα μέχρι και τον Πρόβατο να συγχωρέσω που ενώ του ζητούσα συγκεκριμένο δώρο για τα Χριστούγεννα (πχ γούνα, διαμάντι, σεμνό κολιέ) εκείνος μου αγόραζε άσχετα (πχ συνδετήρες, ένα δαγκωμένο κρουασάν, ξηρούς καρπούς). Τέλος πάντων, ας μη τα θυμάμαι και συγχίζομαι, είπαμε τις γιορτές τα συγχωρούμε (σχεδόν) όλα. Merry Christmas everybody!

Thanksgiving update

Σας γράφω με μικρή καθυστέρηση πως πέρασα το Thanksgiving κατά την παράδοση αυτού του μπλογκ. Και για να μη σας κρατάω σε αγωνία να σας πω πως φέτος δεν είχε κολασμένο σεξ η μέρα.
Αποφάσισα φέτος να κάνω εγώ την hostess και να καλέσω λίγα άτομα στο σπίτι να φάμε τη γεμιστή τη γαλοπούλα. Μπήκα σε μεγάλους μπελάδες και την πέρασα στην κουζίνα όλη την προηγούμενη μέρα προετοιμάζοντας το εορταστικό το γεύμα. Τιμώντας τις παραδόσεις έφτιαξα και γαλοπούλα και sweet potato pie αλλά και ελληνικές σπεσιαλιτέ (όπως τυρόπιτα, τζατζίκι και πακοτίνια).

Κάλεσα φυσικά τον Ιρλανδό, την Τσουτσουνέλα και ένα συνάδελφο από τη δουλειά με τη γυναίκα του και μια κοπέλα που μένει στην ίδια πολυκατοικία και έχει έρθει από τη Ντακότα (τη νότια συγκεκριμένα) και δε ξέρει πολύ κόσμο η δόλια, και η μοίρα της έπαιξε σκληρό παιχνίδι με την Τσουτσουνέλα και μένα να είμαστε τα πρώτα άτομα που γνώρισε μετακομίζοντας στο Σικιάγο.

Καθίσαμε όλοι στο τραπέζι το μεσημέρι. Νόμιζα ότι το καλό με το να είσαι ο οικοδεσπότης είναι ότι ελέγχεις την κατάσταση στα διαδικαστικά, οπότε εγώ αμέσως είπα να αρχίσουμε να τρώμε για να αποφύγουμε τα φρικτά να λέει ο καθένας γιατί είναι ευγνώμων ή ακόμα χειρότερα να αρχίσουμε τις προσευχές. Φευ, οι καλεσμένοι είχαν άλλη άποψη και έτσι δε το γλυτώσαμε, άρχισε το ζευγάρι με τα “είμαστε ευγνώμονες που είμαστε στο σπίτι φίλων και τρώμε φαγητό, για τους γονείς μας, το σκύλο και τη γιαγιά Ντακ”, μετά η κοπέλα ευχαρίστησε για το που ήρθε στο Σικάγο και έπιασε δουλειά σε πολυκατάστημα (αχ η άτιμη η ανεργία) και η Τσουτσουνέλα και ο Ιρλανδός όπως αναμενόταν, έριξαν το επίπεδο, με την Τσουτσουνέλα να λέει κάτι ασυναρτησίες για τον Άγιο Βασίλη που δε λέγεται Νικόλαος στην Ελλάδα (his name is not Nickos, it is Vasilis, you know, like Bill, Bill Clinton, μας εξήγησε και την κοιτούσαν όλοι με απορία) και τον Ιρλανδό αντί για ευχαριστίες να μας λέει ότι στην Ιρλανδία δεν έχουν Thanksgiving αλλά το Νοέμβριο κάνει κρύο στο Δουβλίνο και όταν ήταν μικρός έσκαγε λάστιχα αυτοκινήτων στη γειτονιά (άσχετο).

Μετά αρχίσαμε να τρώμε και όλα κυλούσαν ομαλά ώσπου η σύζυγος του συναδέλφου ρώτησε πως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ιρλανδία μια και οι δυο χώρες είναι υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ (και τι ωραία που είχαμε εκπροσώπους και από τις δύο χώρες στο τραπέζι μας). Πριν προλάβει η Τσουτσουνέλα να μιλήσει, ο Ιρλανδός άρχισε να λέει ότι τα πράγματα στην Ιρλανδία δεν είναι τόσο άσχημα όσο στην Ελλάδα, we are not as fucked up, είπε συγκεκριμένα, κάτι που ξύπνησε το πατριωτικό αίσθημα της Τσουτσουνέλας που του απάντησε you are more fucked!, εκείνος της απάντησε no you are fucked, εκείνη φώναζε, no you are fucked! Και εγώ κοιτούσα με αμηχανία τους υπόλοιπους, και προσπαθούσα να εστιάσω την προσοχή τους στην πατατοσαλάτα. Η Τσουτσουνέλα άρχισε να εξηγεί το γνωστό επιχείρημα ότι όταν εμείς ανακαλύπταμε τα μαθηματικά και τις τέχνες, οι Ιρλανδοί ήταν πίθηκοι στα δέντρα, εκείνος της απάντησε ότι τον παίρναμε από τότε και έχουμε προετοιμαστεί που μας τον φοράνε και τώρα, η Τσουτσουνέλα του είπε ότι και στους Ιρλανδούς τον φοράνε, αλλά επειδή είναι τύφλα στο μεθύσι δε θυμούνται τίποτε μετά. Σκέφτηκα προς στιγμήν να εξηγήσω στους καλεσμένους ότι η Ελλάδα και η Ιρλανδία είχαν προσβληθεί από το Τσερνομπιλ, και ότι η γενιά της Τσουτσουνέλας και του Ιρλανδού έχουν τα μεγαλύτερα κουσούρια, αλλά ευτυχώς το θέμα άλλαξε όταν ο συνάδελφος άρχισε να ρωτάει για τα αεροπορικά ταξίδια προς Ευρώπη. Αργότερα και ενώ πίναμε τον καφέ μας, πήγε πάλι να ξεσπάσει καβγάς μεταξύ των δύο όταν η Τσουτσουνέλα με ρώτησε στα ελληνικά “πως λέμε στα αγγλικά την κοπριά?” άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, “γιατί” τη ρωτάω, “να μωρέ, για να πω, ότι αν βάλουμε στον καφέ κοπριά, θα λέγεται irish coffee.” Ο Ιρλανδός έπιασε το τελευταίο και ήθελε να μάθει τι λέμε, ευτυχώς όμως η γυναίκα του συναδέλφου φώναξε “I love irish coffee.” Τελίωσε το βασανιστικό γεύμα και έφυγαν όλοι, ο Ιρλανδός για να πάει με φίλους του για ποτό, η Τσουτσουνέλα θα έβγαινε με Έλληνες φοιτητές, και έμεινα στο σπίτι να πλένω στίβες πιάτα και να μαζεύω. Λάθος μέγα, τι το ήθελα το γλέντι σπίτι!

site

Τελικά επέζησα παρά την οργή του αγνοούμενου Ιρλανδού (ο οποίος εμφανίστηκε στο εντωμεταξύ) παρόλο που ακόμα θρηνεί το ipad του και οι πληγές είναι νωπές.
Όταν πήγα στο σπίτι του τον βρήκα να τρώει πίτσες και να βλέπει τηλεόραση. Όσο και να του χτυπούσα την πόρτα και ακόμα και το τζάμι καθώς τον έβλεπα από το παράθυρο να είναι μέσα στο σαλόνι και να περιδρομιάζει, εκείνος δεν άνοιγε. Γύρισα σπίτι και την επόμενη ημέρα μου έστειλε μήνυμα να πάμε για ποτό. Γιατί ο έρωτας ξεπερνά όλα τα εμπόδια! Και έτσι με αργά βήματα προσπαθούμε να ένα ξανακολλήσουμε το ραγισμένο γυαλί (της σχέσης μας γιατί αυτό του ipad δε κολλάει με τίποτε). Κάθε βράδυ του φτιάχνω και διαφορετικό φαγητό για να εξευμενιστώ, μέχρι και τον αφήνω να καπνίσει μέσα στο σπίτι ζώντας με το φόβο ότι θα πάρει μπρος το fire alarm και θα γίνουμε μούσκεμα (γιατί στην Αμερική προτιμότερο είναι να σφάξεις πέντε αθώους στο σαλόνι παρά να ανάψεις τσιγάρο). Ζω με το συνεχή φόβο ότι θα μυρίσουν τσιγάρο οι γείτονες και θα με καρφώσουν στην αστυνομία. Η Τσουτσουνέλα που ζει από πάνω (δυστυχώς) με ενημέρωσε ότι τις προάλλες που μπήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας της μύρισε το τσιγάρο του Ιρλανδού στο σαλόνι. Η αλήθεια είναι ότι όταν καθαρίζει ο αέρας από τα τσιγάρα μετά το μυρίζεις στο πουλόβερ του τύπου που κάθεται τρία μέτρα μακριά, δεν είναι σα την Ελλάδα που έχει πάθει παράλυση η μύτη των ανθρώπων και μπαίνουν σε μπαρ που δε βλέπεις από τον καπνό και σου λένε «αχ fresh air”. Αυτό βέβαια παλαιότερα, δε ξέρω τώρα τι γίνεται με τον αντικαπνιστικό νόμο. Και μια και μίλησα για τη λατρεμένη πατρίδα, πήγα να βάλω αγγελία στο Eligblegreeks.com για να βρω ένα καλό παιδί και εγώ (σε περίπτωση που η σχέση με τον Ιρλανδό δεν προχωρήσει). Το πρόβλημα όμως είναι ότι δε μπορείς να πεις ότι είσαι άντρας και ψάχνεις για άντρα, αν βάλεις ότι είσαι άντρας, σου βγάζει αμέσως αγγελίες με γυναίκες από ομογένεια ("I am good kopela and virgin") αλλά και από Ελλάδα ("ela gia agries katastaseis"). Έτσι πρέπει να πεις ότι είσαι γυναίκα για να ψάξεις τις αγγελίες των αντρών (αυτή τη στιγμή μου έχει γυαλίσει ένας ομογενής από το Ταλαχάσι της Φλόριντα που λέει "honest palikari seeking for honest wife"). Είναι πολύ χοτ, και με ενέπνευσε να γράψω ποίημα (στο ταλαχάσι, στο ταλαχάσι, πήγα και πάρθηκα με το Θανάση)-δε μπορώ να του στείλω μήνυμα, γιατί ο Operator του site δεν ενέκρινε το προφιλ μου, ίσως γιατί έχω βάλει headline "γιάννης-γατούλα του σεξ ψάχνει σοβαρό νέο με σκοπό το γάμο"). Πως θα αποκατασταθούν οι έλληνες γκέι του εξωτερικού αν δεν μας βοηθήσει και το κράτος?

Ιρλανδός αγνοείται

Ζω άλλο ένα δράμα αισθηματικό. Ο Ιρλανδός πήρε πριν τρεις εβδομάδες ένα ipad το οποίο δε το αποχωριζόταν ποτέ, στην τουαλέτα, στο κρεβάτι, στο φαγητό, στο αυτοκίνητο, πάντα μαζί του είχε το ipad. Χτες το βράδυ μετά από ώρες ταλαιπωρίας στην κουζίνα, πήγα να κάτσω στον καναπέ δίπλα του που έβλεπε στην τηλεόραση ένα σήριαλ με εξωγήινους. Εκεί που κάθισα με ορμή, μπρίο, τσαχπινιά αλλά και φινέτσα, άκουσα ένα κρακ σα να σπάει μια γυάλινη επιφάνεια. Σηκώθηκα απότομα και διαπίστωσα ότι το ipad είχε σπάσει (το οποίο όμως δεν το είχα δει καν εκεί ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ που το είχε χώσει). Ο Ιρλανδός άφησε κάτω το μπούτι κοτόπουλο που έτρωγε και άρχισε να φωνάζει έντρομος ότι έσπασα το ipad του. Άκουσα όλες τις ιρλανδικές βρισιές που υπάρχουν στο λεξιλόγιο, ενώ ο Ιρλανδός χτυπιόταν πάνω κάτω, είχε γυρίσει το μάτι του, νομίζω ότι άφριζε και το στόμα του. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω λέγοντας του να μη φωνάζει και ότι θα του έφτιαχνα κέικ με παγωτό. Αλλά αυτό δεν τον ηρέμησε, αντ'αυτού άρχισε να πετάει ποτήρια, μαξιλάρια και να κλωτσάει τις καρέκλες. Τελικά έφυγε κοπανώντας την πόρτα, αφήνοντας πίσω του συντρίμια (το ipad), το μπούτι κοτόπουλο, αλλά και το μπουφάν του. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του, δε το σηκώνει το κινητό, δεν απαντάει στα μηνύματα μου (ούτε καν σε αυτό με το φιλοσοφικό νόημα για το πως ο σύγχρονος άνθρωπος εξαρτάται σε ανησυχητικό βαθμό από την τεχνολογία) και γενικώς αγνοείται για σχεδόν 24 ώρες. Προσπάθησα να κολλήσω την οθόνη με σελοτέιπ, αλλά δεν βοήθησε και πολύ. Θα περάσω από το σπίτι του να δω αν είναι εκεί (θα πάρω και την Τσουτσουνέλα μαζί μου ως bodyguard).

Pie

Όπως θα γνωρίζετε, έχω μεγάλο πάθος με τη μαγειρική. Στο λύκειο οι συμμαθητές μου με φωνάζανε Σαλέα, και δεν ήξερα τι εννοούσαν, αλλά εκ των υστέρων κατάλαβα ότι εννοούσαν ότι όπως ο Σαλέας έχει πάθος με το κλαρίνο, εγώ έχω πάθος με τη μαγειρική (και με τη λογοτεχνία και γενικότερα τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).

Σας υποσχέθηκα πριν καιρό μια συνταγή για Ιρλανδική κρεατόπιτα, την οποία και επιτέλους σας την παραθέτω. Τώρα που τα κατέχω τα της Ιρλανδικής κουζίνας, λόγω της σχέσης μου με τον Ιρλανδό, πρέπει να σας πω ότι η κουζίνα τους σε γενικές γραμμές είναι βαριά και ανθυγιεινή. Επίσης είναι το είδος φαγητών που θες να φας αν έξω βρέχει, έχεις μια ψιλοκατάθλιψη και περιφέρεσαι στο σπίτι με τις πιτζάμες τυλιγμένος σε μια κουβέρτα. Με το φαγητό πίνουν τις μπύρες τους (ίσως λόγω της γενικότερης κατάθλιψης). Η συνταγή που σας παρουσιάζω έχει τη σφραγίδα αποδοχής του Ιρλανδού ο οποίος μου είπε ότι είναι σαν αυτή που έτρωγε μικρός (βέβαια αυτό δε ξέρω τι βαρύτητα φέρει, καθώς επίσης μου έχει πει ότι μικρός έτρωγε ροκανίδια και χώμα). Αν την κάνετε, μπορείτε να πείτε στους καλεσμένους ότι είναι Ιρλανδική πίτα (το πρόβλημα με τη κρεατόπιτα είναι ότι στα ελληνικά ο τίτλος για κάποιον λόγο παραπέμπει σε κάτι πονηρό, και έτσι μου έχει τύχει να πω σε Έλληνα, θα φτιάξω κρεατόπιτα το βράδυ, θες να έρθεις? Και ο άλλος σου τσιμπάει το ποπουλίνο και σου λέει, “το έπιασα το υπονοούμενο, θες να σου έρθω ξυρισμένος?”)



Για τη γέμιση:
Μισό κιλό βοδινός κιμάς
1 μεγάλο κρεμύδι, ψιλοκομένο
1 φλιτζάνι ζωμός βοδινού
2 κουταλιές σούπας αλεύρι
αλάτι πιπέρι
½ φλιτζάνι βούτυρο
4 κρεμύδια κομένα σε λεπτές φέτες
4 πατάτες κομένες σε μικρά κομάτια

Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα τηγάνι. Σωτάρουμε το κρεμύδι και τον κιμά. Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τις πατάτες και τα καρότα ώσπου να τρυπιούνται με το πηρούνι και τα στραγγίζουμε. Σε άλλη κατσαρόλα (ναι έχει πολλά σκεύη η συνταγή) ζεσταίνουμε το ζωμό με το αλεύρι ανακατεύοντας σε χαμηλή φωτιά ώσπου να δέσει. Προσθέτουμε τον κιμά με το κρεμύδι, τις πατάτες και τα καρότα.

Για τη ζύμη:
2 φλιτζάνια αλεύρι
λίγο αλάτι
½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 φλιτζάνι γάλα

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά ώσπου να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα και ανοίγουμε τη ζύμη πάνω σε κηρόχαρτο με τον πλάστη.

Λίγο περισότερο από τη μισή ζύμη χρησιμοποιείται για το κάτω μέρος της πίτας μας, καθώς την απλώνουμε στο ταψί μας (βασικά βάση για τάρτα).

Προσθέτουμε τη γέμιση με το κρέας. Σκεπάζουμε το ταψί με την υπόλοιπη ζύμη και αν θέλουμε την αλείφουμε με αυγό. Με ένα πηρούνι κάνουμε λίγες επιφανειακές τρύπες στη ζύμη. Ψήνουμε για μισή ώρα περίπου στους 180 βαθμούς ώσπου να ροδοκοκινίσει.

Για το σερβίρισμα:
Φοράμε κάτι απλό και απέριτο, κατά προτίμηση see-through. Αφού έχουμε βγάλει τη κρεατόπιτα από το φούρνο και την έχουμε αφήσει να κρυώσει για δέκα λεπτά, πιάνουμε το σκεύος με γάντια μη καούμε και την περιφέρουμε καθώς κουνιόμαστε προκλητικά. Καλό θα ήταν να είναι μπροστά και κάποιος άλλος για να μη δίνουμε παράσταση μόνοι μας, αλλά και μόνοι μας να είμαστε, δε μας χαλάει. Αφού έχουμε κάνει πέντε περιστροφές με το νεγκλιζέ και το ταψί στα χέρια, το ακουμπάμε στο τραπέζι και παίρνουμε ένα μαχαίρι και κόβουμε ένα κομάτι. Καθώς κόβουμε, βογγάμε με ηδονή, και όταν βάζουμε το κομάτι σε ένα πιάτο, βγάζουμε επιφωνήματα θαυμασμού.

Καλή επιτυχία!

ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα στο κλαμπ ΧΧΧΧ. Ήσουν με ένα φίλο σου. Τρελάθηκα με το που σε είδα. Έκανα ότι έπεσα κατά λάθος πάνω σου για να γίνει κατάσταση και εσύ για ξεκάρφωμα είπες "που πα ρε μπετονιέρα." ΄Οταν σε ακολούθησα χαμογελώντας, είπες ότι τάχα θα φώναζες την αστυνομία αν δε σε άφηνα ήσυχο (και καλά για να μη δείξεις τίποτε στους φίλους σου). Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Επικοινώνησε μαζί μου και πες μου τι σου ψιθύρισα όταν με απομάκρυνε ο σεκιούριτυ, για να ξέρω ότι είσαι εσύ.

Χάπια

Χθες ο Ιρλανδός με κάλεσε για δείπνο σε ελληνικό εστιατόριο για να με ευχαριστήσει που τον βοήθησα με την μετακόμιση και ανακαίνιση του σπιτιού. Αχ τι γλυκούλης, και τον είχα παρεξηγήσει. Μάλισα αφού κάτσαμε να φάμε, έσκυψε και στηρίχτηκε στο ένα γόνατο και ήμουν στο τσακ να αρχίζω να φωνάζω “yes yes I do” γιατί νόμιζα ότι θα μου έκανε πρόταση γάμου. Αλλά τελικά είχε σκύψει να πιάσει το μαχαίρι που του έπεσε, και ευτυχώς που δε μίλησα γιατί θα γινόμουνα ρόμπα. Το δείπνο ήταν πολύ ρομαντικό, δοκιμάσαμε μουσακά και τυρόπιτα και ο Ιρλανδός είπε ότι είναι πολύ πιο νόστιμα αυτά που μαγειρεύω εγώ από αυτά του εστιατορίου (μα όχι είδατε τι ευγενικό παιδί είναι κατά βάθος).

Και τώρα που είπα βάθος, η Mrs Petrochilos και ο εραστής της με παρακάλεσαν να τους ποτίζω τα φυτά όσο θα λείπουν (ναι πάλι για ταξίδι πάνε τα πιτσουνάκια μου, στο Σινσινάτι αυτή τη φορά αλλά μη με ρωτάτε τι πάνε εκεί να κάνουν, δε ξέρω). Πήγα το πρωί και αφού πότισα όλα τα φυτά στο σαλόνι, πήγα και στο υπνοδωμάτιο σύμφωνα με τις υποδείξεις τους για να ποτίσω μια τεράστια γλάστρα δέντρο. Και έριξα ένα γρήγορο βλέμα στο κομοδίνο που ήταν γεμάτο μπουκαλάκια φάρμακα, και όχι ότι είμαι κανένας περίεργος, αλλά τυχαία πάλι, πήρε το μάτι μου ότι το ένα κουτάκι έλεγε Viagra. Και έτσι λύθηκε το μυστήριο για το πως αποδίδει ο εραστής της Mrs Petrochilos στο κρεβάτι.

Υ.Γ. Χθες δέχτηκα για μια ακόμη φορά επίθεση λάσπης και κακοήθιας από τον ποταπό Πρόβατο Γαμηκουλίδη. Οι δικηγόροι μου, Τάνια Μπίρταχα, Τάκης Δίτσουνος και Paul Poulos δουλεύουν πυρετωδώς για να καταθέσουν μήνυση, και η καλή μου φίλη Γωγώ Αντζολετάκη στέκεται για μια ακόμη φορά στο πλευρό μου. Πρόβατε, ο καιρός γαρ εγγυς!

Paint

Ο Ιρλανδός μετακόμισε σε ένα σπίτι το οποίο θέλει πολύ δουλειά (είναι βασικά ένα ετοιμόροπο αχούρι). Και εγώ προσφέρθηκα γενικά και αόριστα να βοηθήσω. Όταν μου είπε λοιπόν να τον βοηθήσω να βάψει χθες ένα από τα δωμάτια (το υπνοδωμάτιο συγκεκριμένα) δέχτηκα και προσποιήθηκα και χαρά (γιατί οι σχέσεις θέλουν θυσίες και δουλειά).

Έρχεται λοιπόν το πρωί με το αυτοκίνητο. Ξεκινάμε να πάρουμε τις μπογιές. Αρχίζουμε να κοιτάμε δείγματα και ξαφνικά βλέποντας ένα απαίσιο μείγμα καναρινί λαχανί, ο Ιρλανδός μέσα στον ενθουσιασμό φωνάζει “oh that’s it! That’s exactly it!” Στην αρχή γελώ νομίζοντας ότι αστειεύεται, αλλά καθώς τον κοιτάζω, διαπιστώνω με τρόμο ότι σοβαρολογεί. Όσα επιχειρήματα και αν χρησιμοποίησα, ότι παρακάλια και αν του έκανα, ήταν αμετακίνητος. Δοκίμασα να του δείξω άλλα δείγματα, τίποτε! Κοίτα τι ωραίο που είναι και αυτό, να λέω εγώ, νόου γουέη, να λέει αυτός. Και τελικά αγοράζουμε κουτιά με αυτό το χρώμα το ….. του εμετού της νυφίτσας. (και για υπνοδωμάτιο, να το τονίσω και αυτό!)

Και γυρνάμε στο σπίτι του να αρχίσουμε το βάψιμο. Εγώ φυσικά δεν έχω ξαναβάψει ποτέ στη ζωή μου, και επιπλέον έπεσα και στον Ιρλανδό ο οποίος το είχε δει λες και αναστηλώναμε την Ακρόπολη. Αν μου ξέφευγε λίγη μπογιά στο ταβάνι (πέρα από την μπλε ταινία που είχε βάλει για να προστατέψει τις γωνίες) φώναζε και χτυπιόταν, λες και κόλλησα τσίχλα στη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Όταν μου έπεσε λιγουλάκι μπογίτσα στη μοκέτα κάτω από τις εφημερίδες, άρχισε να φωνάζει ότι είμαι fucking incompetent. Επειδή όμως είμαι άνθρωπος ανώτερος, δεν έδωσα συνέχεια (αν και ήμουν στο τσακ να του ρίξω ένα κουβά λαχανί μπογιά στη μούρη).

Φτάνει το μεσημέρι, εγώ έχω πεθάνει στην κούραση και λυσσάξει στην πείνα. Ο Ιρλανδός λέει κάτι για τρίτο χέρι μπογιά που θα χρειαστεί, αλλά εγώ έχω φτάσει να έχω παραισθήσεις. Του λέω δε κάνουμε επιτέλους το πολυπόθητο lunch break? Είχε αναλάβει εκείνος να φέρει σνακς κλπ και μου είπε να μην ανησυχώ, τα είχε όλα τακτοποιήσει. Ανοίγει το σάκο του και βγάζει από μέσα δυο μπουκάλια ζεστή μπύρα (εγώ δεν πίνω μπύρα, πόσο μάλλον ζεστή). Μετά βγάζει ένα πράγμα με αλουμινόχαρτο, το ανοίγει και βλέπω μέσα δυο λουκάνικα. Εγώ λατρεμένοι μου φίλοι όπως ξέρετε έχω πάθος για τα λουκάνικα, αλλά αυτό το κίτρινο λουκάνικο το περίεργο που μύριζε και περίεργα δεν υπήρχε περίπτωση να το φάω! Τι άλλο έφερες του λέω, “that’s it” μου απαντάει, “this is not a fucking all you can eat lunch buffet.” Τα νεύρα μου φυσικά τσατάλια. Αλλά δεν απαντάω γιατί κάνω υπομονή. Συνεχίζω να βάφω όσο εκείνος τρώει και τα δυο τα βρωμερά λουκάνικα και πίνει και τις ζεστές τις μπύρες.

Τελιώσαμε μετά από τέσσερις ώρες. Έχω πιαστεί, πονάει όλο μου το σώμα (τέτοιο πιάσιμο ούτε όταν είχα πάει διακοπές στο Ζούμπερι με πέντε πεζοναύτες). Φυσικά τον φιλοξενώ εδώ γιατί δε μπορεί να μείνει στο σπίτι που μυρίζει ακόμα μπογιά (και λουκάνικα)-εγώ δε θα μπορούσα να κοιμηθώ εκεί λόγω χρώματος. Με ρώτησε τι θα κάνουμε το βράδυ, του είπα να κάνει ότι θέλει, εγώ θα κοιμηθώ γιατί δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου (και τώρα που σας γράφω ακούω να ανοίγει ντουλάπια στην κουζίνα και να τραγουδάει με φωνή τενόρου). Κάτι μου λέει ότι η σχέση αυτή δε τραβάει….

Cultural Sensitivity

Εδώ στην Αμερική στον εργασικακό χώρο δίνουν μεγάλη έμφαση στο cultural sensitivity δηλαδή να δείχνεις σεβασμό και ευαισθησία απέναντι στην κουλτούρα του άλλου, όπου κουλτούρα δεν είναι μόνο η θρησκεία αλλά και οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι παραδόσεις κλπ
Έτσι για παράδειγμα όταν ο άλλος είναι από μια χώρα όπου πρέπει να σκύβεις το κεφάλι στο χαιρετισμό, καλό θα ήταν να τον χαιρετίζεις έτσι (ώστε να δείξεις το σεβασμό σου απέναντι στην κουλτούρα του).
Στο γραφείο κάθε καινούργιος εργαζόμενος περνάει υποχρεωτικό cultural sensitivity training το οποίο κρατάει 3 ώρες (ένα από τα παραδείγματα που σου δείχνουν είναι και μια τρανσέξουαλ και ότι είναι λάθος να ρωτάμε αν πόνεσε όταν το έκοψε).
Σήμερα λοιπόν στη δουλειά έγινε παθιασμένη συζήτηση για το θέμα αυτό με αφορμή έναν καινούργιο υπάλληλο που έχει έρθει από το Πακιστάν. Ο υπάλληλος αυτός τη Δευτέρα έφερε στη δουλειά την αδελφή του (ή πέρασε η αδελφή του το μεσημέρι να τον πάρει για φαγητό, I am not sure). Όταν μπήκε στο γραφείο του ο υποδιευθυντής, ο υπάλληλος είπε από εδώ η αδελφή μου. Και ο υποδιευθυντής άπλωσε το χέρι του για χειραψία, η κοπέλα δεν έδωσε το δικό της, ο υποδιευθυντής συνέχισε να το έχει απλωμένο για αρκετή ώρα, η κοπέλα δεν τον κοίταζε στα μάτια και αυτός τα πήρε και βγήκε από το γραφείο του. Το ίδιο απόγευμα ο υπάλληλος πήγε στο γραφείο του και του έκανε παράπονο γιατί η αδελφή του δεν είναι σωστό να την ακουμπούν ξένοι άντρες, και με το να κάθεται τόσο ώρα απέναντι της δε σεβάστηκε ότι εκείνη δεν είναι σωστό να κοιτάζει άντρες στα μάτια.
Ο υποδιευθυντής ήταν έξαλλος και προέβαλε το επιχείρημα ότι όταν πας σε μια ξένη χώρα πρέπει να σέβεσαι και τα ήθη και τα έθιμα της χώρας αυτής, και αν η χειραψία που είναι καθιερωμένος τρόπος χαιρετισμού στην Αμερική σε προσβάλει, δε πας Αμερική. Η συζήτηση έφτασε στα άκρα με τους μισούς να υποστηρίζουν ότι δε μπορεί η Αμερική να σβήνει τα δικά της κοινωνικά μοντέλα για να είναι σεβαστή προς όλες τις παραδόσεις, η τρελοκοτσιδού έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε να σεβαστούμε κάθε κουλτούρα, ένας άλλος έλεγε ότι αν στην κουλτούρα του άλλου πλακώνονται στο ξύλο, αν θα πρέπει να το ενστερνιστούμε και εμείς κλπ. Εγώ δε πήρα θέση, τους άκουγα με αφοσίωση. Για το συγκεκριμένο θέμα έχω να πω μόνο δύο πράγματα-και εγώ όταν πρωτοήρθα Αμερική, είχα σκοπό να μη με αγγίξει και μαγαρίσει άντρας (αλλά κάπου πήγε στραβά το σχέδιο) και δεύτερον ο Πακιστανός υπάλληλος είναι αρκετά χοτ (σοκολατί το χρώμα που μ’αρέσει είσαι εσύ) και έχει και ένα χαλάκι στο γραφείο για τις προσευχές του σε συγκεκριμένες ώρες (το οποίο είναι σα μικρογραφία των χαλιών της Μιραράκη με το μπορδοκοκκινοκεραμιδί). Μα τι κακό βρε παιδί μου με αυτό το μπλογκ, ξεκινάω να κάνω σοβαρή πολιτικοκοινωνική ανάλυση και καταλήγω στο σεξ….

Υ.Γ. Εγώ βέβαια ανέκαθεν ήμουνα του cultural sensitivity. Όταν συζούσα με τον ποταπό Πρόβατο στη Δραπετσώνα, είχαμε ένα γείτονα, τον Djedid από το Djibouti Ως γνωστόν τοις πάσι, ο συνήθης χαιρετισμός στo Djibouti είναι να πέφτεις στα γόνατα και να φιλάς το πέος του άλλου (ο Πρόβατος γύρισε από τη δουλειά μια μέρα και με είδε στα γόνατα μπροστά από το γείτονα στην είσοδο της πολυκατοικίας, και πήγε το νου του στο πονηρό-αλλά ποιος έχασε το cultural sensitivity για να το βρει ο Πρόβατος?)

Quick Labor Day update

Τη Δευτέρα στην παγωμένη ξενιτιά (την Αμερική) είχαμε αργία (labor day). Παρόλα αυτά πήγα στο γραφείο γιατί η στρίγγλα μας έχει βάλει να δουλεύουμε αδυσώπητα για προθεσμία που πλησιάζει απειλητικά. Ενώ όμως είχα τη δουλειά της αρκούδας, πέρασα σχεδόν μια ώρα χαζεύοντας το lamebook.com όπου κανείς βλέπει τα πιο κουφά και ατυχή του facebook.
Ιδού και οι επιλογές μου




Η συγκεκριμένη αργία όμως είναι αργία για τις δημόσιες υπηρεσίες, τα μαγαζιά όχι μόνο είναι ανοιχτά, αλλά έχουν και εκπτώσεις, τις λεγόμενες Labor Day Sales. Γινόταν της κολάσεως στο κέντρο, είχαν βγει όλοι για ψώνια. Το απόγευμα πετάχτηκα από το γραφείο στα γρήγορα να δω την Mrs Petrochilos η οποία μόλις γύρισε από hiking trip με τον εραστή της (είχαν πάρει τα βουνά και τα λαγγάδια σε Μοντάνα, Άινταχο και δε συμμαζεύεται). Μου δείξανε και φωτογραφίες (αν και μετά τις πρώτες 20 κόντευε να με πάρει ο ύπνος). Ο δε γάιδαρος εραστής της ήταν σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες, έβγαζε φαίνεται φωτογραφίες αποκλειστικά τον εαυτό του κυρίως ως άλλος υπερήλικας νάρκισσος, με τους υποτιθέμενους μυς στα μπράτσα, στην μια με καπέλο, στην άλλη χωρίς καπέλο, με μασέλα, χωρίς μασέλα κλπ. Με καλέσανε και για φαγητό το Σάββατο για να δούμε λέει ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες με την ησυχία μας (τι αμαρτίες πληρώνω)...

Υ.Γ. Επίσης ενημερώθηκα ότι για άλλη μια φορά η Ελλάδα δεν κατάφερε να πάρει την πρώτη θέση (ούτε και την τελευταία) σε μια ακόμα παγκόσμια κατάταξη
A Worldwide View of Tops vs Bottoms

Perfect dinner

Δε ξέρω τι σκέφτονταν οι διαφημιστές στην προκειμένη περίπτωση, αλλά το βίντεο θα μπορούσε να είναι και το τέλειο date που γίνεται εφιάλτης (και πιστέψτε με, έχω βιώσει τέτοια, αν και όχι τόσο σουρεάλ)

Ring

Σήμερα στη δουλειά μιλούσαμε για purity rings. Εδώ στην Αμερική όσοι θέλουν να δηλώσουν ότι παραμένουν αγνοί και παρθένοι μέχρι το γάμο τους φορούν αυτά τα δαχτυλίδια (ανάμεσα τους και πολλοί νέοι καλλιτέχνες στυλ jonas brothers και κάτι άλλα ανήλικα σταρ της Ντίσνευ). Αυτό όμως που δε γνώριζα είναι ότι purity rings φορούν και πολοί reborn virgins για να δείξουν έμπρακτα την αφοσίωση τους στην αποχή από το σεξ μέχρι να παντρευτούν. Οπότε όταν η συζήτηση έφτασε στους ενήλικες που φορούν purity rings, είπα ότι ίσως θα έπρεπε να φοράω και εγώ, γυρνάει η τρελοκοτσιδού και μου λέει “You? A purity ring? But you are a slut!” Excluse me παλιοηλίθια, εμένα θα πεις σλατ? Δηλαδή έλεος, είμαι εντελώς παρεξηγημένος, αν απλά είσαι άτομο αισθησιακό και εκπέμπεις ερωτισμό, δε σημαίνει ότι το κάνεις και με όλους. Εγώ φταίω που όταν τα θαλάσσωνε η τρελοκοτσιδού τις έκανα τις πλάτες στη στρίγγλα, για να μη χάσει τη δουλειά της-ωραία φίλη, που στα γεράματα κάνει τα μαλλιά της κοτσιδάκια.

Τέλος πάντων, αποφάσισα να πάρω purity ring για να τους μπω στο μάτι. Όταν είπα το βράδυ στον Ιρλανδό να πάρουμε και να φοράμε και οι δύο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα κάνουμε σεξ, απλά θα λέμε και καλά ότι περιμένουμε) απάντησε “what the fuck are you talking about” και όταν προσπάθησα να του εξηγήσω, μου είπε ότι αν πάρω τέτοιο δαχτυλίδι, θα με χωρίσει. Οπότε πρέπει να το φοράω μόνο στη δουλειά.
Πήγα σε κοσμηματοπωλείο εδώ κοντά το οποίο είναι και δίπλα σε εκκλησία (είναι και καλά χριστιανικό κοσμηματοπωλείο, whatever that means) και τα έχει και στη βιτρίνα. Η υπάλληλος είχε ένα περίεργο κότσο και μιλούσε με τσιριχτή φωνή. Άρχισε να μου δείχνει διάφορα, της λέω “do you have them in other types of rings as well?” “What do you mean?” με ρωτάει. “like purity cock rings” της απαντάω και με κοιτάει λες και της είπα ότι τρώω ωμά κουτάβια. «ΝΟ we do not!” απάντησε κοφτά. Σιγά μαντάμ, εγώ φταίω που σου δίνω και ιδέες να επεκτείνεις το φραντσάιζ σου.

Τέλος πάντων, πήρα δυο (σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη ο Ιρλανδός). Δεν είναι τέλειο? True love waits!

Back again!

Χάθηκα, εξαφανίστηκα, το γνωρίζω, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Είχα όμως πολύ σοβαρούς λόγους για αυτή μου την αποχή.
Καταρχάς στη δουλειά γινόταν ο πανικός, με προθεσμίες, με μετακομίσεις γραφείων, με τη στρίγγλα να έχει πάθει ολοκληρωτικό παροξυσμό (more to follow on a separate post).

Κατά δεύτερον είχα πέσει θύμα εκβιασμού του πρώην εραστή μου και καρμικού συντρόφου, Potapius Προβατίδη. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια της παθιασμένης σχέσης μας, σε μια στιγμή αδυναμίας δέχτηκα να βιντεοσκοπήσουμε κάποιες ιδιωτικές μας στιγμές και αυτό μόνο μετά από συνεχείς και έντονες επιβεβαιώσεις του Πρόβατου ότι το βίντεο θα ήταν αποκλειστικά για ιδιωτική χρήση και δε θα έπεφτε στα χέρια ή στα μάτια κανενός άλλου και θα το υπερασπιζόταν με την ίδια του τη ζωή. Πριν μερικούς μήνες δέχτηκα απειλητικό/ εκβιαστικό μήνυμα ότι αν δε του έδινα ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό θα κυκλοφορούσε το ερωτικό αυτό βίντεο στο Ιντερνετ στο οποίο πρωταγωνιστώ εγώ, δυο υδραυλικοί που έτυχε εκείνη τη στιγμή να έρθουν να μας φτιάξουν τη λεκάνη,ένα πιάτο κεφτεδάκια με μια τηγανιά πατάτες (γιατί πεινάσαμε στη διάρκεια των γυρισμάτων), και ο ίδιος ο Πρόβατος από τη μέση και κάτω όμως καθότι ως οπερατέρ δεν εμφανίζει το πρόσωπο του. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε, δεν ήξερα που θα έβρισκα τόσα λεφτά. Έφτασα να σκέφτομαι σοβαρά να πρωταγωνιστήσω σε πορνοταινία για να μαζέψω τα λεφτά. Αλλά τελικά μετά από τόσες άγρυπνες νύχτες, ο Πρόβατος διαπίστωσε ότι είχε σβήσει κατά λάθος την ταινία γιατί είχε γράψει από πάνω το “Πήρε Τοστ το Σαββατόβραδο” με το Μάρκο Σεφερλή όταν το είχε δείξει ο ΑΝΤ1 (έχει πάθος με το θέατρο).

Κατά τα άλλα, τα νέα μου είναι πάνω κάτω τα ίδια. Με τον Ιρλανδό συνεχίζω τη σχέση αλλά έχω πια πειστεί ότι δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε σε ουσιαστικό επίπεδο, μας χωρίζει όπως έχω επισημάνει και παλαιότερα, χάσμα μεγάλο. Πήγαμε να δούμε το Inception, και εγώ έφυγα με συγκεκριμένες απορίες (πχ αν η Μαλ και ο Κομπ γεράσανε μαζί σε Limbo ως ζευγάρι, γιατί στη σκηνή που τους πατάει το τρένο για να φύγουν από εκεί, είναι νέοι?) αλλά τουλάχιστον καταλάβα τα γενικά, αυτός είπε ότι δε κατάλαβε τίποτε και ήταν έξαλλος με τους σεναριογράφους-δεν έπιασε ούτε τα βασικά (ίσως βέβαια έφταιγε και που είχε πάρει στην αρχή της ταινίας ένα βαρέλι νάτσος και μια σκάφη κοτομπουκιές και τον πήρε μία ώρα να τα φάει όλα).

Anyway, I am back, μου λείψατε πολύ, νιαου!

Troubling

Ανησυχώ πολύ για τη σχέση μου με τον Ιρλανδό.
Προχθές είχε έρθει σπίτι μου και αφού φάγαμε, του πρότεινα να μείνει το βράδυ μια και είχε πάει αργά και έξω έβρεχε (greek hospitality γαρ). Εγώ είχα να ξυπνήσω πολύ νωρίς την επόμενη μέρα για να πάω στη δουλειά σε άκρως επείγον μίτινγκ. Αφού αναλύσαμε την οικονομική κρίση και το μέλλον της Ευρώπης του ανακοίνωσα ότι πάω για ύπνο, εκείνος μου είπε ότι σε λίγο θα ερχόταν και εκείνος.

Ακούμπησα το κεφαλάκι μου στο μαλακό μαξιλάρι και κοιμήθηκα αμέσως. Ξαφνικά πετάγομαι επάνω ακούγοντας κάτι ουρλιαχτά από την τηλεόραση και τον Ιρλανδό να φωνάζει oh fuck, oh yeah. Κοιτάω το ρολόι και ήταν 3 το πρωί. Με ανησυχία ρωτάω τι συμβαίνει (βλέποντας τον να είναι σε απόσταση δύο εκατοστών από την οθόνη της τηλεόρασης αρχικά υπέθεσα ότι έβλεπε τσόντα), και μου απαντάει ότι βλέπει τα Lost Tapes στο American Planet (ένα καλωδιακό κανάλι που όλη την ώρα βάζει ντοκιμαντέρ και εκπομπές με ζώα). Μένει με ανοιχτό το στόμα όταν του λέω ότι δεν έχω δει ποτέ Lost Tapes και μου εξηγεί ότι είναι μια σειρά που δείχνει ανθρώπους που έχουν μαζί τους βιντεοκάμαρες και καταγράφουν τις τελευταίες στιγμές τους πριν τους φάνε άγρια ζώα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ένα ανακόντα έτρωγε έναν κύριο.
Προσπάθησα με προσποιητό ευγενικό ύφος να του εξηγήσω ότι ήταν μαύρη νύχτα και έπρεπε να κοιμηθώ. Έδειξε κατανόηση και είπε ότι θα δει ως το τέλος το ανακόντα και μετά θα κλείσει την τηλεόραση. Ξαναέπεσα στο κρεβάτι βλαστημώντας το ανακόντα και τη σύσφιξη των λαών. Έβαλα ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου για να μην ακούω τα ουρλιαχτά του κυρίου που του έτρωγε το τριχωτό μπούτι το ανακόντα, και τα επιφωνήματα του Ιρλανδού οποίος έκανε σα να βλέπει ποδοσφαιρικό αγώνα. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε αλλά ένα καινούργιο ουρλιαχτό με ξύπνησε πάλι. Με λιγότερο ευγενικό ύφος (αλλά πάντα με ευγένεια, τσαχπινιά και μπρίο) ρωτώ τον Ιρλανδό αν ακόμη το ανακόντα τρώει τον κύριο, και μου εξηγεί ότι το επεισόδιο εκείνο τέλιωσε αλλά τώρα έχει ένα με το τσουπακάμπρα (μη ρωτάτε τι είναι αυτό, κάτι σα σαύρα που το έχουν δει λέει στο Μεξικό και στο Πουέρτο Ρίκο αλλά δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει πραγματικά). Το συγκεκριμένο το τσουπακάμπρα ρουφούσε το αίμα μιας κυρίας μπροστά στο σύζυγο και το παιδί της. Του εξήγησα ότι έχω να ξυπνήσω πολύ νωρίς αλλά εκείνος μου διευκρίνισε ότι το κανάλι είχε μαραθώνιο με όλα τα επεισόδια και μου είπε να κάτσουμε να δούμε τα υπόλοιπα επεισόδια μαζί (με ρώτησε και αν έχω παγωτό). Αποφάσισα να μην απαντήσω για να μη πλακωθούμε μέσα στη νύχτα και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ με ωτασπίδες (αν και συνέχεια άκουγα και τον Ιρλανδό να φωνάζει και διάφορους να ουρλιάζουν καθώς τους κριτσινίζανε τα θηρία.)

Και σας ερωτώ, ποιος φυσιολογικός άνθρωπος βλέπει μέσα στη μαύρη νύχτα ανθρώπους να τους τρώνε τα ανακόντα και τα τσουπακάμπρα και το ευχαριστιέται και θέλει και παγωτό και ποπ κορν? Περιττό να σας πω ότι τα νεύρα μου την επόμενη μέρα στη δουλειά ήταν κρόσια. Και απ’ ό,τι μου εξήγησε η τρελοκοτσιδού τα Lost Tapes είναι mockumentary, δηλαδή στημένα. Όταν το είπα στον Ιρλανδό, το αρνήθηκε κατηγορηματικά, δεν ήθελε να το πιστέψει επουδενί. Του είπα ότι δε μπορεί να είναι τόσο αφελής, και ότι μάλλον θα πιστεύει και στον Άγιο Βασίλη, μου απάντησε no I don’t believe in fucking Santa Claus, του είπα να μη βρίζει τον Άγιο, και μου είπε ότι θα βρίζει όποιον θέλει. Τελικά συμφιλιωθήκαμε (αλλά όπως καταλαβαίνεται έχω τις επιφυλάξεις μου για το αν έχει σώας τα φρένας).

Easter

Χρόνια Πολλά λατρεμένοι και καυτοί μου φίλοι! Την Κυριακή του Πάσχα πήγα στην ελληνική εκκλησία για να γιορτάσω το Πάσχα με την ομογένεια. Και πήρα μαζί μου και τον Ιρλανδό για να μάθει πως γιορτάζουν το Πάσχα οι Έλληνες και για να συνεισφέρω στη σύσφιξη των λαών (γιατί αν δε συσφίξω εγώ τους λαούς, ποιος θα τους συσφίξει?). Πήγαμε λοιπόν στο πικνικ που οργάνωσε η εκκλησία μας, σε γειτονικό πάρκο. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και είχανε σούβλες με αρνιά, σχάρες για λουκάνικα και χάμπουργκερ, ελληνικά και ελληνικοαμερικανικά φαγητά, πολλά ταψιά, και τεράστια ηχεία που έπαιζαν ασταμάτητα δημοτικά και νησιώτικα.

Πιστοί στην παράδοση οι ομογενείς, προσπάθησαν ένας κύριος και δύο κυρίες να μου κάνουν προξενιό τις κόρες τους. Σκέψου δηλαδή, και είχα πάει με τον Ιρλανδό αγκαζέ, δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνω, να πάω με φούστα μπλούζα και γόβες? (που θα τις φορούσα δηλαδή, δε το συζητώ, αλλά είχε ψύχρα το πρωί και είπα να βάλω κάτι πιο ζεστό). Αλλά έτσι είναι, η λαχτάρα του Έλληνα να δει τα παιδιά του να παντρεύονται ομοεθνείς, ομογενείς και ομόθρησκους (και ας είναι εκτός από ομόφυλοι, και ομοφυλόφιλοι)! Και άλλες φορές είχα τις προσφορές μου, ένας κύριος που μου είχε πει να κάνω παρέα με την κόρη του (σωσία της Βέτας Μπετίνι) είχε τέσσερα παρακαλώ εστιατόρια! Και αντί τώρα να παιδεύομαι με την στρίγκλα στο μετερίζι της αδίστακτης εκμετάλλευσης, θα είχα τα δουλικά να ψήνουν μπιφτέκια και λουκάνικα και εγώ θα έβλεπα Αντ1 σάτελαιτ στο κρεβάτι.

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι ο Ιρλανδός ήταν αρχικά μέσα στη γκρίνια. Και γιατί το σουβλίζουν το αρνί, και γιατί τρώνε τη μαγειρίτσα που του φαινόταν αηδιαστική, και γιατί η μουσική είναι τόσο χάλια, και γιατί χορεύουν, γκρίνια γκρίνια γκρίνια. Αλλά σιγά σιγά και αφού ντερλίκωσε κάτι μουσακάδες, αρνιά και τυρόπιτες και ήπιε 2-3 μπυρίτσες, ήρθε στο τσακίρ το κέφι. Και εκεί που μίλαγα με την Mrs Petrochilos και τον απαίσιο εραστή της, γυρνάω και βλέπω τον Ιρλανδό να χορεύει κάτι σα τσάμικο με Έλληνες και Ελληνίδες ομογενείς στο ρυθμό του "έλα να πάμε σε ένα μέρος." Περιττό να σας πω ότι κατέληξε να χορεύει για μισή ώρα, και Κονιτοπούλου και Βανδή. Επίσης για ανεξήγητους λόγους, έβγαλε και τα παπούτσια του και τις κάλτσες και χόρευε ξυπόλητος (ωσάν ο νέος Νουρέγιεφ). Όταν έβαλαν Καλομοίρα, σταμάτησε να χορεύει και πήγε να φάει μπακλαβά (ευτυχώς γιατί γίναμε ρεζίλι). Και με μπουκωμένο στόμα, με το μισό μπακλαβά να κρέμεται από το στόμα του, είπε "fuck, this is great!" που ως γνωστόν είναι seal of approval!

Πήραμε τα κόκινα αβγά μας να τα τσουγκρίσουμε, και όταν ο εραστής της Mrs Petrochilos μου έσπασε το αβγό μου, είπε "στον διέλυσα το κώλο" (πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι με θέλει κολασμένα, και φοβάμαι ότι θέλει να με βιάσει-αχ δόλια Mrs Petrochilos τι σου έμελε να πάθεις, σα τη Σάντρα τη Μπούλοκ, αθώα και αγνή, έμπλεξες με μπερμπάντη)

Ο παπάς της εκκλησίας ήρθε στο τραπέζι μας και μας χαιρέτησε και μου είπε "καλά έκανες και έφερες και το συμμαθητή σου" δείχνοντας προς τον Ιρλανδό. Κάτι που με χαροποίησε πολύ, γιατί δεν είπε καν συμφοιτητή, αλλά συμμαθητή, που σημαίνει ότι με κόβει γύρω στα 16-17! (Ή δε ξέρει καλά ελληνικά, που επίσης μπορεί να ισχύει, γιατί έχει μεγαλώσει στην Αμερική.)

Ήταν εκεί και όλοι οι μαθητές μου από το Greek School. Ήλπιζα να μαζευτούν και να μου φέρουν λουλούδια (σα σκηνή από το To Sir with love, ή τη δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά-ή μάτια? ποτέ δε μπορούσα να θυμηθώ τι χρυσό είχε αυτή η δασκάλα, μάλλον μαλλιά, γιατί χρυσά μάτια είναι spooky) αλλά αυτά τα σκασμένα ούτε μια χειρονομία ευγνωμοσύνης!

Και έτσι πέρασε και το Πάσχα, και πιστεύω ότι με τον Ιρλανδό ήρθαμε πιο κοντά, μας ένωσε για άλλη μια φορά η ελληνική κουζίνα και κουλτούρα.

Happy St. Patrick's Day!

Σήμερα ήταν St. Patrick's Day, όπου εμείς οι Ιρλανδοί γιορτάζουμε εδώ στην ξενιτιά, και ντυνόμαστε στα πράσινα και μεθοκοπάμε. Έτσι και ο Ιρλανδός μέσα στην καλή χαρά και την εθνική υπερηφάνεια, με κουβάλησε σε διάφορες Ιρλανδικές παμπ. Τι το ήθελα ο άνθρωπος των τεχνών και των γραμμάτων? Να γίνεται ένας χαμός, από κόσμο, μεθυσμένους, φωνές και Ιρλανδικά τραγούδια, βιολιά, ακορντεόν και δε συμμαζεύεται. Έμπαινες στην παμπ και ώσπου να βγεις σου είχαν χουφτώσει το ποπουλίνο 25 Ιρλανδοί, 32 Κινέζοι, 5 Αμερικάνοι, άντρες, γυναίκες, μέχρι και κατοικίδια ζώα. Άσε που σου φορούσαν και κάτι πράσινες χάντρες γύρω από το λαιμό, έμπαινες στη παμπ ντυμένος σεμνά και διακριτικά και έβγαινες με είκοσι πράσινα κολιέ γύρω από το λαιμό (σα τη Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου, μόνο που αντί για μαργαριτάρια, φανταστείτε, πράσινες μπαλίτσες και τριφύλια).

Εντω μεταξύ εδώ στο Σικιάγο βάφουν και τον ποταμό μας πράσινο (αλλά με βαφή φυσική, μη τοξική κλπ). Ο Ιρλανδός φορούσε μια πράσινη ζακέτα και είχε και ένα πράσινο αυτοκόλλητο τριφύλι στο μάγουλο του (μου είπε ότι είχε βάψει και το πουλί του πράσινο, αλλά αυτό δεν το επιβεβαίωσα, καθότι γύρισα σπίτι ένα κουρέλι).

Βέβαια προτού γνωρίσω τον Ιρλανδό, δεν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στην γιορτή αυτή (αν και έχω μια ανάμνηση από κολασμένο σεξ με μη Ιρλανδό κατά τη διάρκεια του St. Patrick's parade αλλά πριν χρόνια). Φέτος όμως διαπίστωσα πόσους συμπατριώτες Ιρλανδούς έχω εδώ στην ξενιτιά. Και πόσοι άσχετοι με Ιρλανδία βρίσκουν ευκαιρία για ποτό και ξεφάντωμα.

P.S. Και μια και λέω για ξεφάντωμα, όπως γνωρίζετε, με τον Πρόβατο βρισκόμαστε σε ανελέητη δικαστική διαμάχη. Όμως η δίκη έχει καθυστερήσει πάρα πολύ (μα δεν είμαστε κράτος βρε παιδί μου)! Είχαμε βέβαια και κάποιες ατυχίες, ο πρώτος δικαστής αποφάσισε να κλειστεί σε μοναστήρι κατά τη διάρκεια της δίκης, και ο δεύτερος δικαστής αποφάσισε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου και εγκατέλειψε το επάγγελμα. Έτσι ο καιρός πέρασε και ακόμα δεν έχουμε φτάσει σε closure (που λέμε και εμείς εδώ στο Αμέρικα). Όμως ο δικηγόρος μου μόλις με ενημέρωσε ότι βρέθηκε τελικά τρίτος δικαστής και η δίκη θα προχωρήσει κανονικά. Έτσι θα μου δοθεί η ευκαιρία να προσκομίσω επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία σοκ, που αποδεικνύουν την ενοχή του Ποταπού! (Ένα σας λέω, έχω στα χέρια μου αποκαλυπτικό DVD.) Προσεχώς θα τα καταθέσω και εδώ, γιατί βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή στο μετερίζι της ενημέρωσης! (Και επίσης για να καταλάβει ο ελληνικός λαός, ότι τα 41 εκατοστά δε μπορεί να είναι συγχωροχάρτι για πράξεις απεχθείς!)

P.S. 2) Εκ μέρους της Ιρλανδίας και όλων των Ιρλανδών, σήμερα, ανήμερα του Αη Πατρικ, μεγάλη η Χάρη του, εύχομαι σε όλους τους Έλληνες i migliori auguri apo sikia, kronia polla!

Revolution

Στο γραφείο η στρίγγλα έχει ξεσαλώσει. Οπότε αποφάσισα να ετοιμάσω επανάσταση εναντίον της. Δυστυχώς όμως δεν έχω το κατάλληλο υλικό για να πετύχω τους στόχους μου. Εδώ οι Αμερικάνοι είναι βρε παιδί μου πολύ νωθροί. Έρχεται, πχ η τρελοκοτσιδού και μου λέει "η στρίγγλα μου μίλησε άσχημα" και ενώ προσπαθώ εμμέσως πλην σαφώς να την πείσω να ρίξει μια βόμβα μολότωφ στο γραφείο το βράδυ, ή έστω να βάλει φωτιά στο γραφείο της, να βγούμε στο δρόμο με πλακάτ με τη φάτσα της στρίγγλας και ζωγραφισμένο στη φάτσα της το μουστάκι του Χίτλερ, αυτή με κοιτάει λες και της λέω εξωπραγματικά σενάρια. Πολύ νωθροί είναι όλοι τους, ούτε την ιδέα μου να αλυσοδεθούμε στην καφετέρια θέλανε να ακούσουν, ούτε που τους είπα να κάνουμε λευκή απεργία ή έστω να φέρουμε όλοι στο γραφείο γάτες (η στρίγγλα έχει αλλεργία στις γάτες), αλλά τίποτε, οι συμβιβασμένοι, ξεπουλημένοι μικροαστοί....

Και μια και είπα συμβιβασμένοι, η σχέση μου με τον Ιρλανδό έχει καταντήσει μια σχέση ρουτίνας, η σχέση όπως προείπα δεν έχει βάθος (όχι δεν εννοώ τέτοιο βάθος που πάει το πονηρό μυαλό του mahleroukou). Αλλά δεν έχουμε να πούμε απολύτως τίποτε, ούτε για τον καιρό δε μπορούμε να μιλήσουμε. Αφού έχουμε φτάσει σε σημείο να βλέπουμε ο ένας τηλεόραση και ο άλλος ταινία στο λάπτοπ ενώ τρώμε. Και η Άννα Βίσση το έχει πει ξεκάθαρα, ότι μόνο το σεξ δε φτάνει να ενώσει δυο καρδιές όταν υπάρχουν διαφορές, πιο βαθιές (νάτο πάλι το βάθος). Και επειδή είμαι άνθρωπος με πνευματικές αναζητήσεις αρχίσω πάλι από την Κυριακή το greek school στην εκκλησία, για να διδάξω στους νέους ομογενείς την ελληνική τη γλώσσα, τις αρχές και παραδόσεις του τόπου μας. Ελπίζω να είναι εκεί και ο χοτ 25αρης Ελληνοαμερικάνος που γνώρισα τις προάλλες ο οποίος θέλει να μάθει ελληνικά για να πάει να επισκεφθεί τους συγγενείς του κάποια στιγμή.

Happy belated Valentine's

Τα ταξίδια της δουλειάς με έχουν φέρει μακριά από τον Ιρλανδό σύζυγο μου, σε βαρετά μίτινγκς και δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως. Και ο Ιρλανδός ούτε ένα μήνυμα στο κινητό δε μου έστειλε για το Valentine's ενώ εγώ μέχρι και φράουλες βουτηγμένες στη σοκολάτα του έστειλα (από αυτά τα μαγαζιά που κάνουν ντελίβερυ σε όλη την Αμερική, καθότι εγώ ήμουν στην άλλη άκρη λόγω δουλειάς). Και μια και είχα και την πιστωτική κάρτα στο χέρι, αγόρασα και μια τούρτα σοκολάτα για τον εαυτό μου. Για να πάνε τα φαρμάκια κάτω εδώ στην ξενιτιά. Και γνώρισα και έναν ακόμη Έλληνα εδώ στην ξενιτιά, τον λένε Γιώργο (και ποτέ δε τραγουδάει) και είναι πολύ καλό παιδί αλλά δυστυχώς είναι στρέιτ (προς το παρών τουλάχιστον). Του έστειλα και εκείνου φράουλες με σοκολάτα, και νομίζω φρίκαρε το παιδί, αλλά εντάξει εγώ του εξήγησα ότι στην Αμερική η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι κάτι σα τα Χριστούγεννα που όλοι κάνουν δώρα σε όλους (η οικονομία να δουλεύει). Δε νομίζω ότι το κατανόησε πλήρως. Και όταν εντελώς τυχαία έπεσα πάνω του στο λεωφορείο, ο πανικός ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του! Μήπως με θέλει κολασμένα και απλά κάνει το δύσκολο?


Αυτή την φωτό μου την έστειλε ένας χοτ κύριος από Βοστώνη.

Message

Καλοί μου φίλοι, πάω το εργαζόμενο νιάτο σε μίτινγκ για τη δουλειά και εκεί που με πάθος και μπρίο αναλύω στοιχεία και στατιστικές, μπάτζετ και σχεδιαγράμματα, ένας συνάδελφος τον οποίο δε γνωρίζω καλά, ανοιγοκλείνει το στόμα του λέγοντας άφωνα "Call me" και μάλιστα κάνει με το χέρι του τη κίνηση του ακουστικού. Στο τέλος της παθιασμένης παρουσίασης μου μου αφήνει και ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο του. Αυτό τώρα εσείς δε το λέτε πρόταση για κολασμένο σεξ ή έστω για ένα ποτό? Επειδή είμαι άνθρωπος πρόθυμος και εξυπηρετικός, περίμενα να περάσουν οι ώρες και αργά το απόγευμα τον παίρνω τηλέφωνο. Και μου απαντάει ότι χάρηκε πολύ που τον πήρα, μου λέει να βγούμε καμιά φορά, λέω α ναι καλή ιδέα, και μου λέει "τι λες για αύριο? θα πάμε με την αρραβωνιαστικιά μου για μπόουλινγκ, θες να έρθεις? Μπορώ να της πω να φέρει μια φίλη της, και έτσι θα βγούμε ως double date!" Πώς είπατε????

Και ερωτώ, είναι δυνατόν να παρεμήνευσα σε τέτοιο βαθμό τη πρωινή φάση? Δύο στρέιτ τύποι λένε ο ένας στον άλλο με συνθήματα call me την ώρα της δουλειάς και μάλιστα σε παρουσίαση? Μήπως τα πρωινά γίνεται γκεί και το βράδυ στρέιτ? Τα έχασα και είπα ναι, αλλά θα του στείλω μαιλ αύριο το πρωί ότι κάτι μου έτυχε, αυτό μας έλειπε να βγω και με την αρραβωνιαστικιά του! Βέβαια στον Ιρλανδό δεν είπα τίποτε, γιατί μπορεί να το παρεξηγούσε και να νόμιζε ότι κάνω αταξίες και ατασθαλίες.

Επίσης να σας ενημερώσω ότι ΚΑΙ η ομογένεια μιλάει για το διαζύγιο της Μενεγάκη. Με πήρε τηλέφωνο η Mrs Petrochilos σε πολύ κακή ψυχολογία. Πιστεύει ακράδαντα ότι ο Λάτσιος την απατούσε και είναι να σκάσει... "If he doesn't respect her, why doesn't he respect the παιδιά. he is μπερμπάντης" ήταν οι τελευταίες της λέξεις προτού το κλείσει να πάει να κάνει Botox. Όπου από τα πολλά τα μπότοξ δεν έχει αντίδραση το πρόσωπο της, πρέπει να σου εξηγεί εκείνη τι έκφραση θα έπαιρνε αν το πρόσωπο της μπορούσε να κουνηθεί, και έχει φτάσει στο σημείο να της λες κάτι και να σου λέει "I am surprised " ή "I am amused" και σου δίνει μια βοήθεια για να ξέρεις, γιατί αλλιώς νομίζεις ότι μιλάς σε πλαστική κούκλα βιτρίνας. Πήγε με τις φίλες της και για Botox party που είναι πολύ της μόδας και είναι όπως παλιά οι επιδείξεις τάπερ. Και τώρα που είπα τάπερ, ετοιμαστείτε γιατί θα σας έχω σύντομα Ιρλανδική συνταγή για κρεατόπιτα, να γλείφετε και τα δάχτυλα σας και να βάζετε σε τάπερ να παίρνετε μαζί σας στη δουλειά (ή σε παράνομα μοτέλ)....

Back again

Χάθηκα, το γνωρίζω, και επιστρέφω στα γόνατα για να ζητήσω συγχώρεση (αχ φούντωσα με την εικόνα)...Τι έλεγα? Α ναι ότι χάθηκα, αλλά έτρεχα πάλι από εδώ και από εκεί και δε προλάβαινα.
Όχι δηλαδή ότι έχω και συγκλονιστικά νέα. Με τον Ιρλανδό συνεχίζουμε την σχέση πάθους (ή έστω ρουτίνας)... όχι δε με έσφαξε (ακόμα) και σας ευχαριστώ όλους όσους ανησύχησαν αν με είχε πνίξει και μου έγραφαν να με ρωτήσουν (αν και στην προκειμένη αν είχε συμβεί θα ήταν δύσκολο να απαντήσω). Απλά η σχέση μας δεν έχει βάθος, δηλαδή δεν έχουμε να πούμε τίποτε, δεν έχουμε κάτι κοινό, και όπως γνωρίζετε, μόνο το σεξ δε φτάνει να ενώσει δυο καρδιές όταν υπάρχουν διαφορές. Επίσης τους μαθητές τους τρώει το στρες και το άγχος αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές (Χριστέ μου τι λέω πάλι......)

Μου έχει λείψει πολύ η λατρεμένη μας πατρίδα, τα δάση της, τα βουνά της, οι ακρογιαλίες της και οι χοτ Έλληνες.... Είναι και που δεν ήρθα Ελλάδα στις γιορτές, αλλά κάθισα εδώ μέσα στα χιόνια και στην παγωνιά...Στη δουλειά και λόγω της οικονομικής της κρίσης είναι όλοι στη τσίτα, με πρώτη και καλύτερη βέβαια τη στρίγγλα η οποία έχει γίνει ακόμα πιο στριμμένη (αν γίνεται αυτό δηλαδή...) Και σα να μη μας έφτανε αυτό, έχει έρθει και ένας καινούργιος που είναι ένας εκνευριστικός εξυπνάκιας και έχει γίνει το δεύτερο πιο μισητό πρόσωπο στον εργασιακό χώρο μετά τη στρίγγλα.

Λατρεμένοι μου φίλοι, κλείνοντας θα σας δώσω και μια συνταγή, που εμείς οι Ιρλανδοί κάνουμε πάρα πολύ συχνά. Είναι για irish soda bread, κάτι σαν το Χριστόψωμο που έχετε εσείς οι Έλληνες....

Συστατικά
3 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλιά σούπας baking powder
1/3 φλιτζάνι ζάχαρη
1 κουτ. γλυκού αλάτι
1 κουτ. γλυκού baking soda
1 αυγό, ελαφρά χτυπημένο
2 cups βουτυρόγαλα (buttermilk)
1/4 φλιτζάνι λιωμένο βούτυρο

Οδηγίες
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 165 βαθμούς. Βουτυρώνουμε ένα ταψί (για μακρόστενα κέικ). Γενικά σε εμάς τους Ιρλανδούς αρέσουν τα μακρόστενα πράγματα.
Ανακατεύουμε το αλεύρι, το baking powder, τη ζάχαρη το αλάτι και τη baking soda. Χτυπάμε το αυγό με το βουτυρόγαλα και τα προσθέτουμε στο μείγμα του αλευριού. Χτυπάμε ελαφρά ίσα ίσα ώσπου να ανακατευτούν όλα τα υλικά. Προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Ρίχνουμε το μείγμα στο ταψί. Ψήνουμε για 65 με 70 λεπτά (για να δούμε αν είναι έτοιμο το κέικ μας, δοκιμάζουμε με μια οδοντογλυφίδα που την βάζουμε στο κέικ και όταν βγει καθαρή, το κέικ είναι έτοιμο-δοκιμάστε το με οδοντογλυφίδα ή μαχαίρι, όχι όμως δονητή, μια φορά που το έκανα γιατί ήταν το πιο πρόσχερο που βρήκα στη κουζίνα, καταστράφηκε το κέικ). Αφήνουμε το κέικ να κρυώσει. Τυλίγουμε σε αλουμινόχαρτο για αρκετές ώρες και μετά το κόβουμε και το τρώμε. Τρώγεται ωραιότατα στο πρωινό με τον καφέ (και έχουμε κάτι να γεμίσουμε το στόμα μας για να μη μιλάμε όταν νιώθουμε άβολα που έχουμε ένα τύπο στην κουζίνα μας που δε θυμόμαστε πως τον κουβαλήσαμε σπίτι μας την προηγουμένη), αλλά και το απόγευμα, μετά το μεσημεριανό σεξ στο γραφείο. Σερβίρεται και σε καλεσμένους (πχ σε υδραυλικό που φωνάξαμε τάχα μου για χαλασμένο σωλήνα και με τον οποίο καταλήξαμε στα πατώματα του μπάνιου). Γενικά τρώγεται όλες τις ώρες.